Luister mensen
Ik hou van muziek
Daar gaat het niet om
Laat daar geen misverstand over bestaan
Maar ik hou van mooie muziek
Met gevoel gespeeld door musici die
Hun instrument meester zijn en
Bereid zijn om er moeite voor te doen.
Daar hou ik van.
Muziek troost mij als ik het moeilijk heb
Uit: De Jostiband van Hans Teeuwen
Straatmuzikanten. Net zoals met reguliere muzikanten heb je ook hier een duidelijk verschil in genre, kunde en met name: wenselijkheid. Ik ben zelf ook muzikant en geen onaardige, al zeg ik het zelf.
Kijk, ik hou van hardcore metal maar begrijp toch dondersgoed dat de gemiddelde Nederlander niet op mijn vertolking van Hold it Down van Madball, gespeeld op volle strekte, op de hoek Haarlemmerstraat / Prinsengracht zit te wachten.
Dat heet empathie of gezond verstand, zo je wilt. De gemiddelde straatmuzikant bezit deze eigenschap echter niet. Kennelijk denken zij dat de wereld zit te wachten op luid uitgevoerde zigeuner-liederen, weeïg Inca panfluit geneuzel of een ontstellende versie van Hey Joe (waarvan ik zeker weet dat Jimi Hendrix bij het horen ervan, tranen van frustratie zou huilen als hij nog had geleefd).
Uit een soort stoïcijns winstbejag speelt men door en hoewel er soms technisch heel erg goede muzikanten tussen zitten hebben ze een ding gemeen: ze spelen wat geen mens wil horen. De gemeente heeft in een verbijsterende vlaag van inzicht zich dit ook gerealiseerd en daarom bepaald dat dit soort geluidsterreur na 20 minuten op één plek te hebben gejengeld moeten verkassen. Hierdoor, als je niet goed uitkijkt tijdens het doorsteken van de Kalverstraat, loop je dus het risico door een kudde Inca’s te worden achtervolgd terwijl jij je een weg baant door het winkelend publiek. Begrijp mij niet verkeerd: als er een keer een muzikant tussen zit met een zekere kunde en een gevoel voor mooie liedjes, ben ik niet te beroerd om dit te belonen. Deze laatsten zijn ongeveer net zo zeldzaam als een grappige Gordon.
Draaiorgels
Er is echter een uitwas die wat mij betreft met onmiddellijke ingang uit het straatbeeld mag worden geblazen: draaiorgels. Dat heeft niets meer met muziek te maken maar is verkapte geluidsterreur. Het is steevast slecht gecomponeerde rotzooi die met een hoog volume, vergezeld van een tweetal irritante idioten met een rammelende centenbak door de straat wordt geblazen. En dan niet eens nostalgische, oud -Amsterdamse liederen, nee, de top 40 in karton gestanst over pijpen en fluiten. Dat is normaal al niet aan te horen, laat staan met dat zenuwen geluid. Ik zie nooit mensen wat in die bakjes gooien, dus ik vroeg mij hardop af hoe dit soort debielen dit volhouden: ik bedoel ze mogen alleen op zaterdag helemaal los want doordeweeks zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Hoe is dit in hemelsnaam nog rendabel?
Ik ben erachter: als geraffineerde afpersers parkeren ze hun apparaat precies voor de ingang van winkels, waarna binnen afzienbare tijd de winkelier uit pure wanhoop ze een tientje toestopt als ze in hemelsnaam maar een stuk verderop gaan staan. Volgens mij zit er ook een hele organisatie achter, die als volleerde professionals hun gebieden indelen om zo maximaal resultaat te boeken. De draaiorgel-maffia, die steevast afspreekt met elkaar alleen maar baggermateriaal te zullen spelen. Maar ik heb de oplossing: koop ook een centenbak of andersoortig ritme instrument en ga er vlak naast staan en a-ritmisch er door heen lopen rammelen, onderwijl vals meezingend. Daar je technisch gesproken ook dan onder dezelfde bescherming als straatmuzikanten valt, kunnen ze je pas na 20 minuten wegsturen.
Dat zal ze leren.
CC-Foto: Guus Bosman
