“Wild boys! Never lose it. Wild boys! Never chose this way. Wild boys! Never close your eyes. Wild boys! Always shine.” Voor de imposante villa aan de Pannekoekendijk in Zwolle kijken ruim tachtig mensen op de tribune neer op een jonge man in een bruin uniform met een rode streep. Hij heeft een posttas over zijn schouder en steekt zijn arm in de lucht als hij de tekst uit het nummer van Duran Duran schreeuwt.
Het is Tim Hammer (23), acteur en muzikant bij het Kameroperahuis, een opera- en muziektheatercollectief van jonge theatermakers. Speciaal voor het Stadsfestival dat afgelopen woensdag tot en met zondag plaatsvond, speelt hij de bode in een bewerkte versie van het toneelstuk Romeo en Julia: Romeo en Julia volgens de bode.
Het verhaal van Romeo en Julia kennen, hetzij in grote lijnen, is een stukje algemene ontwikkeling. De versie die vanavond gespeeld wordt draait de rollen echter om. De cruciale brief die de bode van Julia aan Romeo af moet geven, wordt niet bezorgd. De gevolgen: twee zelfdodingen en een droom die de bode alsmaar blijft achtervolgen. In het oorspronkelijke verhaal heeft de man nauwelijks een rol, maar hier treedt hij op de voorgrond. Waarom?
Hammer: “Omdat hij niet zo belangrijk is, hij staat aan de zijlijn van het verhaal. Hij is zoals de toeschouwers, wij zijn geen Romeo en Julia. De bode eist de stem op in het verhaal.” Romeo komt in het stuk niet voor, alleen Julia, Paris (de man die aan haar beloofd is) en haar oppas. En de bode. Hammer, baardje en niet zo groot van stuk, is het hoofdpersonage dat worstelt met zijn verlangen naar Julia, de onbereikbare vrouw in zijn leven. Zij ziet hem niet staan. “Ik verdenk de bode dat hij het einde niet wíl veranderen. Julia is voor hem een onbereikbare vrouw om twee redenen. A omdat ze al dood is en B omdat hij zichzelf Julia eigenlijk niet gunt.”
Dat einde eist telkens weer een antwoord van de bode. Bezorgt hij de brief van Julia aan Romeo waarin staat dat ze nog leeft en blijft haar misschien een dood bespaard? Of laat hij het na en laat hij haar sterven? “Het is meer opgekropte lust dan echte liefde. Het gaat er over dat je bereid bent om te sterven voor liefde.” De pure lust is wat de bode in dit stuk typeert. Hij klauwt met zijn handen in het gras en gromt als een hond als hij in Shakespeareaanse bewoordingen over Julia praat. Hammer beschrijft: “Verlangen, een dierlijkheid, dat uitbarst als een puist. Ik probeer mezelf te laten gaan, in de rare obsessies van de bode. Zijn uiting van verlangen staat in dit stuk gelijk aan jongeren die zich hedendaags aftrekken op pornofilmpjes.”
Op de flyer van het stuk staat: een komische tragedie met een zwart jaren ’80 randje. Liedjes als Wild Boys van Duran Duran, Call me van Blondie en Hounds of Love van Kate Bush passeren de revue. De oppas draagt hippiekleding en de vrienden van Paris hebben allemaal een zonnebril op het hoofd. Dat het stuk uit de zestiende eeuw komt, is nergens te herkennen. Hammer knikt: “Ik verwacht dat mensen denken: ‘Dit is raar, maar wel leuk.’
En zo is het stuk ook.
