In zijn tendentieuze Volkskrant-artikel Nieuwssite ThePostOnline ontslaat redactie schrijft Haro Kraak dat er ‘regelmatig tegen medewerkers van TPO.NL wordt geschreeuwd en gescholden’. Dat schreeuwen is inderdaad één keer voorgekomen, tegen welgeteld één medewerker, waarvoor ik destijds naar de betrokken medewerker mijn verontschuldigingen heb gemaakt. Er waren een hoop persoonlijke redenen om te schreeuwen maar de persoon in kwestie was er daar niet één van, dus was dat onterecht.
In de overige meer dan vijf jaar dat ik met de mensen van TPO.NL heb samengewerkt kan ik me niet herinneren tegen ze te hebben geschreeuwd, laat staan ze te hebben uitgescholden. Of het moeten kreten van enthousiasme zijn geweest. Die waren, en zijn, dan ook regelmatig te horen op de ‘onderbetaalde’ CAO-loze freelancersredactie van TPO.NL. Daar wél.
Wel wordt er door ons bij TPO.NL graag over en weer gescholden in de mail. Sterker nog, we hebben er, voor liefhebbers, een speciale aparte mailgroep voor opgericht om elkaar, vrijwillig, zoveel mogelijk de huid vol te kunnen schelden, elkaar de maat te kunnen nemen en snoeiharde kwetsende grappen te kunnen maken (onder andere over ras, sekse, seksuele voorkeur, afkomst en eigenlijk alle andere dingen waarvan het reeds strikt verboden is er grappen over te maken), niet in het minst over onze eigen afkomst, sekse, voorliefdes en gebreken. In het huidige verstikkende politiek correcte medialandschap heet zoiets al snel ‘discriminatie’, ‘intimidatie’ of natuurlijk gewoon ‘rape culture’, maar wij noemen het gewoon vrijheid.
Waar anderen zich liever bezighouden met ‘de toon’ of ‘fatsoen en respect’, confronteren wij elkaar direct zodat we het vervolgens alleen nog maar over de inhoud hoeven te hebben. En inhoud is toch waar het om gaat, nietwaar?
Het lucht bovendien enorm op en dat scheelt: bij het objectieve journalistieke werk heb je dan veel minder de neiging passief-agressief toch nog die subjectieve rancune te laten doorschemeren. Een beetje zoals Haro Kraak deed in zijn stukje zeg maar.
Overigens ben ik inderdaad een klootzak als hoofdredacteur. Daar ben ik trots op. Een hoofdredacteur die geen klootzak is, is net zo erg als een journalist met veel vrienden: volstrekt onbetrouwbaar en ongeschikt voor het vak.
Als schreeuwende afsluiter gebruik ik graag een citaat van een hoogleraar journalistiek (ik geloof ergens aan Harvard): ‘Een redactie waar nooit wordt geschreeuwd is geen redactie’.
Misschien dat het daarom zo slecht gaat met de oplages van de kranten in Het Reservaat: de hoofdredacteuren zijn te lief en te aardig, er is te weinig lef uit angst te kwetsen en men heeft elkaar al lang geleden, uit louter goede bedoelingen, verstikt onder een deken van politieke correctheid. Gelukkig allemaal zonder schreeuwen en schelden en toch heel fatsoenlijk en respectvol, dat dan weer wel.
Het schip der oude media zinkt weliswaar, maar er is tenminste geen enkele kwetsende toon in het debat te horen tijdens het verdrinken van de opvarenden. Dat is natuurlijk ook wat waard.
Update: het blijkt dat de meeste mensen inderdaad groot voorstander zijn van schelden en kwetsen.
