Deze column kwam mede tot stand dankzij donaties. Doneer vandaag nog voor meer, meer, meer Sietske Bergsma op TPO.nl!
Nog even los van de nodige imago make-overs die het conservatisme nodig heeft om weer een serieus alternatief voor ‘regressief-links’ te worden, is het conservatisme noodgedwongen the next big thing. Ik zeg dit niet omdat ik ermee ben besmet, hoewel er wel iéts in de lucht hangt, maar omdat ik rationeel gezien echt geen andere levensreddende operatie zie die het vrije individu kan beschermen tegen het (zelf)destructieve ‘cultgedrag’ van links – en steeds meer mensen realiseren zich dit. In Amerika en Engeland – waar YouTube veel invloed heeft en de vrijheid van meningsuiting in ieder geval nog in de gewoonte der dingen besloten ligt, is een conservatieve tegenbeweging geen wishful thinking meer, maar gewoon aan de hand. Conservatism is the new sexy, hoorde ik laatst.
Waar wachten we op in Nederland? Utopisch links zal nog liever zichzelf opeten, en haar vingers erbij aflikken, dan in gesprek gaan met andersdenkenden die al jaren staan te wijzen naar een keizer zonder kleren. Er gaat nog altijd geen lichtje branden, dus: next!
Waarom conservatisme? Omdat de tradities die het nieuwe conservatisme dit keer zal moeten beschermen niet die zijn van moeders de vrouw aan het aanrecht, volkslied en vlag, maar tradities die momenteel worden geofferd uitsluitend voor het behoud van de waanideeën en leugens van links zelf die daarvan – net als drugsverslaafden – steeds meer nodig heeft om de dag door te komen. Ik heb het over de traditie van vrijheid van meningsuiting, gelijkheid, individuele verantwoordelijkheid en liefde voor de waarheid. Liberale, onmisbare waarden die nu dus door rechts verdedigd moeten worden.
Als ik eerlijk ben, mijn conservatieve vrienden (alle vijf) zijn eigenlijk zelf heel sceptisch en bescheiden hierover, over hun rol en de waarde van het conservatisme in deze tijd, misschien omdat ze, nou ja, conservatief zijn en niet in verandering en maakbaarheid geloven. “Conservatisme is uit, populisme is in”, kreeg ik van een van hen te horen. Het conservatisme heeft natuurlijk ook nooit geleerd om een tegencultuur te zijn, een beweging. Het is slechts een ideologische dug-out. Waar Latijn nog lollig is en hele oude boekjes van rommelmarkten ‘echt een vondst’. Maar ze zitten ook op een goudmijn van ideeën die een tweede kans moeten krijgen. Die vijf vrienden werken zoal in de gemeenteraad van Amsterdam, of als leraar op een gymnasium, of doen promotieonderzoek naar oude denkers maar ze zijn vooral gewend altijd maar tien procent van alle mensen uit te maken. Tien procent hoeft echter geen beletsel meer te zijn als je beseft hoe machteloos en flinterdun de macht van links werkelijk is, dus: next!
In Amerika en Engeland is het conservatisme al (door jongeren) opgepikt, en nee, niet alleen door Milo. Ook mensen als de populaire Dave Rubin, en vrouwen als -de Canadese- Lauren Southern, maar ook nieuwe studentenverenigingen die opstaan tegen de social justice warriors en hun eigen weg kiezen (‘Be a man among men’), die het als een ontwaking zien uit hun gehersenspoelde tijd op linkse elitescholen of uit de te lang gekoesterde hoop op betere tijden.
Het nieuwe conservatisme met een sausje punk voor jonge mensen kan bovendien een waardige uitweg zijn uit de sociale gevangenschap van het noodgedwongen ‘populist zijn’ en het nazi label opgeplakt krijgen, hoewel dat natuurlijk nooit stopt buiten de muren van links. Maar dat gebeurt dan tenminste in een zelfgecreëerde bubbel, met eigen ideeën, in plaats van in een strafhoek. Daarom is links momenteel ook zo razend op conservatisme als ‘the next big thing’. Het maakt ze woest dat er een groep mensen is die zelf bepalen waar ze staan, dat talent ontberen ze zelf volledig. Het bezorgt mij een glimlach om mijn gezicht als ik daaraan denk: next!
Deze column kwam mede tot stand dankzij donaties. Doneer vandaag nog voor meer, meer, meer Sietske Bergsma op TPO.nl!
