De Margriet Winter Fair beleeft dit jaar haar elfde editie. Thema: de economische recessie. In Margriettaal: hoe balsem ik mijn nagelriempjes budgettair verantwoord? Op dit macroconclaaf van koopjestijgerinnen, verdwaalde dagjesmensen en pakezels, de winterversie van de nationale huishoudbeurs, vertelt Margriet haar circa miljoen lezeressen wat de sociale conventies zullen zijn voor de komende periode. Het decreet: de Margrietvrouw mag haar breipennen weer tevoorschijn halen. Terug naar de echt oud-Hollandse gezelligheid van functioneel figuurpunniken bij het haardvuur. En weet je wel niet wat voor leuke sieraden je kan maken van die oude tapijttegels die je nog op zolder hebt liggen?
Gefaald feminisme
De oplettende nieuwswatcher ziet hier een sluimerende, doch niet minder tragische nederlaag van het feminisme kristalliseren. Waar een opwaartse stroming van powervrouwen sinds de tweede feministische golf in de jaren zestig goed bezig was om de vrouw te verzelfstandigen en los te weken van het huishoudstersstigma, lijkt die vrouwenbeweging zich nu vredig neer te leggen bij de gezapige vrouwengezichten op het NOS-journaal die opgelaten vertellen dat ze eindelijk weer de breinaalden van zolder mogen halen. Dolle Mina zou zich omdraaien in haar graf als ze wist dat de Nederlandse vrouw langzaamaan weer veranderde in een excentrieke breimuts. En waar was Ciska Dresselhuys terwijl deze vrouwenpacificering zich voltrok?
Margrietmannen
Er kristalliseert op de Margriet Winter Fair echter nog een tweede maatschappelijk drama: de pakezels. De man van de Margrietlezeres lijkt zijn uit de oertijd stammende competitiedrang niet langer op andere mannen te richten, maar op zijn echtgenote. Vrouwlief wil weer gedomesticeerd de beste hits van Frans Bauer meezingen terwijl ze de afwas doet? Mooi niet! Die flexbaan zal ze krijgen ook. De Margrietman wil nu ook wel eens in de deeltijd en vrijdags lekker figuurzagen met vrienden. Dus de Margrietman gaat mee naar de Margriet Winter Fair, om daar vervolgens door de Margrietvrouw overladen te worden met tassen vol crisismeuk die je ooit eventueel misschien nog wel eens nodig zou kunnen gaan hebben. De NOS tekende zelfs constructief kritisch op dat het eigenlijk wel gek was dat er niet een apart mannenhoekje was op het evenement.
Exit Ciske Dresselhuys: de vrouw van 2012 heeft helemaal geen feminisme meer nodig. Gezien de Margrietman die voor kruiwagentje van vrouwlief spelen ziet als 21e-eeuwse hoffelijkheid waarvoor je in het hiernamaals wordt beloond met een kasteel van kratten bier, Champions League en 72 blonde dames die absoluut geen maagd meer zijn, hoeft de Margrietvrouw zich nergens meer bovenuit te vechten. Neen. We hoeven enkel nog een traantje weg te pinken dat zowel de Margrietvrouw als de Margrietman wegsuffen in een burgerlijk coma van crisispedicures onder het onwerkelijke genot van het gezang van Jan Smit.
Foto CC: Nederhoed
