Mijn vorige artikel beschreef de discrepantie tussen de enorme aandacht voor kanker en kankeronderzoek en de daarmee gepaard gaande budgetten enerzijds, en de onvoldoende aandacht voor alledaagse kwaaltjes en de dáármee gepaard gaande budgetten, anderzijds. De mensen die in de regel over de alledaagse kwaaltjes gaan, zijn de huisartsen. Zij dienen te fungeren als ‘poortwachter.’ Negen van de tien huisartsconsulten gaan namelijk over niks of een bloedneus. Het is nu juist de kunst om die ene eruit te pikken. Als je zelfs dat niet kunt, moet je wat anders gaan doen. Ik ga u hieronder een vrij onsmakelijk verhaal vertellen. Het is een verhaal dat ik niet van horen zeggen heb, omdat het mezelf is overkomen. Ik vertel het echter zonder enige schroom, want zo ben ik. Ik heb daar maling aan.
Begin februari van dit jaar kreeg ik pijn aan m’n kont door een perianaal abces. Ik had dat in 2012 al eens gehad, maar toen constateerde de huisarts een ‘scheurtje in de kringspier.’ Achteraf dus een volledig foutieve diagnose. Mijn opmerking dat ik niet van ‘die afdeling’ was, ging gewoon het ene oor in en het andere uit. Zo’n abces is ontzettend pijnlijk en demobiliserend, maar spring na een dag of zeven, acht vanzelf open waardoor de situatie in principe opgelost is. De oorzaak van het abces is een fistel in de bil die een uitweg zoekt. Waar die fistel vandaan komt, weet geen mens. Daar wordt geen onderzoek naar gedaan, omdat het niet interessant is, en er ook geen geld voor is. Er is ook niemand die langs de deur gaat collecteren voor fistels.
In juli 2015 was het wederom prijs. Toen heb ik me bij de eerste hulp vervoegd, waar iemand constateerde dat het een perianaal abces was. Ik moest blijven om geopereerd te worden, maar dat ging niet. Ik had thuis alles openstaan en bovendien heb ik twee katten. Dus. Ik zou de volgende ochtend bellen voor een afspraak, maar ’s nachts sprong het abces open. Dan bel je dus niet meer, want je bent ‘genezen.’ Zo werkt dat. In februari had ik er voor de derde keer last van. De huisarts wist inmiddels dus ook wat het was, maar alleen omdat een eerstehulparts het vorig jaar had vastgesteld. Hij voorzag me van morfinepleisters en antibiotica en ik maakte een afspraak met de afdeling chirurgie van het plaatselijke ziekenhuis, die een week later zou plaatsvinden. In de nacht van maandag 1 op dinsdag 2 februari bleek het abces echter al open gesprongen, alleen had ik nu hevige buikpijn. Ik kon diezelfde middag nog terecht bij mijn huisarts, echter bij een huisarts in opleiding, die een arrogantie bezat alsof ze de hele medische wetenschap in haar eentje had uitgevonden. Ze constateerde ‘spierpijn.’
De buikpijnen werden steeds heviger en op donderdagavond ging ik uit arren moede maar naar de huisartsenpost van het ziekenhuis. De dienstdoende huisarts constateerde ‘obstipatie’ en gaf me, godbetert, klisma’s mee naar huis. Die hielpen geen zier, en op maandagavond 8 februari zat ik opnieuw bij de huisartsenpost. Daar trof ik gelukkig een huisarts die het niet vertrouwde en me doorstuurde naar de Eerste Hulp. Daar vertrouwden ze het zaakje ook niet en om elf uur ’s avonds lag ik op de operatietafel. Toen ze me opensneden klotsten liters pus uit m’n buikholte. De chirurg heeft er naar verluid nog collegae bij geroepen: ze hadden dat nog nooit gezien. Het perianaal abces bleek niet naar buiten te zijn open gesprongen, maar naar binnen, waardoor er een hevige reactie had plaatsgevonden en ik een ernstige buikvliesontsteking en een longontsteking bleek te hebben. Ik heb daarna een week op de intensive care gelegen, want mijn toestand was vrij kritiek. Men was bang voor een bloedvergiftiging. Als die zou zijn opgetreden, was ik waarschijnlijk overleden, maar die bleef dus uit.
In totaal heb ik drie weken in het ziekenhuis gelegen en ben eigenlijk door het oog van de naald gekropen. Dat een perianaal abces naar binnen open springt is vrij zeldzaam, maar je behoort dat desondanks als huisarts gewoon te weten. Er zijn geen –tig mogelijkheden. Het zijn er maar twee, maar dat blijkt al te moeilijk. Zoals ik al zei: een huisarts heeft een poortwachtersfunctie. Maar eigenlijk weten veel huisartsen relatief weinig. Ze varen op statistieken en een ‘niet-pluis-gevoel’. Als die twee schamele vaardigheden je echter in de steek laten, maak je dus fouten. In mijn geval leidde die onkunde bijna tot m’n dood, want had ik nog een paar dagen langer rondgelopen met die onbehandelde buikvliesontsteking, was er een bloedvergiftiging opgetreden.
Daarbij werd ik ook nog als ‘eigenwijs’ gekwalificeerd. Die opmerking staat zelfs in m’n status. Als ik niet zo eigenwijs was geweest en niet had aangedrongen, was ik nu al een halfjaar dood. De blunderende huisartsen in kwestie die me eigenwijs vinden kunnen m’n rug op. Jullie zijn de mavoklantjes van jullie beroepsgroep. Eigenlijk zou ik jullie allemaal met de kont voor een tuchtrechter moeten slepen. Misschien doe ik dat ook nog wel. Ik was er eerder te zwak voor, want het herstel heeft me maanden gekost. Geheel in stijl met de aandoening die me bijna fataal was geworden neem ik nu afscheid van jullie, sukkels: See you (maybe) in court, assholes.
