Ons belastinggeld. Uw centen, mijn centen. Wat worden ze uitgeknepen en wat schieten ze te kort. Elke 1000 euro ontwikkelingshulp minder betekent een dood kind, aldus Bill Gates. Take that Annemarie Jorritsma, met je feestje van vierenhalf miljoen. Al is acht miljard om een prestigieus sporttoernooitje te mogen organiseren is ook niet mals natuurlijk. Vooral niet als dat uit hetzelfde ministeriële potje komt waar de PGB-ers en GGZ-patiënten net met hun grijpgrage klauwen zijn uitgejaagd, door Edith “doodgaan is goedkoper dan genezen” Schippers.
En dan hebben we het nog niet eens over het JSF debacle. De betuwelijn van de militaire luchtvaart. Gewoon je geld in een bodemloze put blijven flikkeren en niet meer omkijken Hans Hillen. Ook al wil een kamermeerderheid er inmiddels mee kappen. Ook al wisten we van tevoren dat dit zou gebeuren. Net als met de playmobilmissie in Kunduz trouwens. Net als met al die prestigieuze gemeenteprojecten die begroot worden voor een X-bedrag om de plannen er maar doorheen te krijgen terwijl iedereen weet dat de kosten in werkelijkheid vele malen hoger zullen uitvallen en wellicht niet helemaal proportioneel blijken in verhouding tot de baten.
Oost-Indisch onwetend
Gewoon de onwelgevallige rapporten in een la schuiven en Oost-Indisch onwetende politiek bedrijven, om vervolgens met een stalen bek te verkondigen dat je van niks wist, of dat het heel normaal is om de kamer verkeerd voor te lichten. Gewoon doen alsof we gek zijn. Alsof je niet gewaarschuwd bent. Want voor I told you so kopen we helemaal niks. Ook geen malariamedicijnen voor Afrikaanse kindjes. Er is domweg te weinig geld dus moet de broekriem aangehaald. En aangezien recessie, gezond verstand en massas burgers die “wij willen dit niet” roepen blijkbaar geen enkele reden zijn om te stoppen met bizarre, geldverslindende egoprojecten, moet dat geld ergens anders vandaan komen. Bij studenten, patiënten, dementen en zielige Afrikaanse kindjes dus.
Natuurlijk moet dit kabinet harde keuzes maken en is het onmogelijk om iedereen te plezieren, maar zo lang je met droge ogen vijf miljoen spendeert aan een burgervaderfuif, acht miljard aan een Olympische bidding en ik wil niet eens weten hoeveel miljard inmiddels aan militaire luchtvaartspeeltjes die, als ze al ooit af komen, geen enkel strategisch belang meer zullen dienen, dan kun je niet meer spreken van “met zijn allen de broekriem aanhalen”. Dan heb je gewoon lak aan de belangen en wensen van de mensen wiens geld je uitgeeft.
Deze column werd vannacht uitgesproken in het WNL programma ‘Nog Steeds Wakker’ op Radio 1. Terugluisteren kan hier.
Joyce Brekelmans wil best haar eigen speeltjes, feestjes en sporttoernooien betalen, en vindt het doodnormaal dat Hillen, Jorritsma en Schippers dat ook doen.
