Ik heb wel vaker kritiek op links, radicaal-links in het bijzonder. Ik bedoel met links iedereen die zich actief of kritiekloos aansluit bij de politiek van globalisme, open grenzen, groepsidentiteit en radicale gelijkheid (tussen man en vrouw). Over het behoud van de sociale verzorgingsstaat, gelijke kansen en werkelijke saamhorigheid gaat het allang niet meer.
Wie daar nog wel in gelooft is tegenwoordig tegen wil en dank rechts (wat racunewetenschappers op Joop-niveau ‘post-progressief’ noemen, maar niet op een aardige, dankjewel-achtige manier – gezien het verwijt dat rechts het ideaal van de utopische gelijkheidsterreur verloochent door behoudend met verworvenheden om te gaan). Iets anders kan ik er op dit moment niet van maken.
Veel mensen zeggen tegen me: houd op met dat links-rechts denken, noem het nou anders. Soms zeggen ze dat omdat ze vinden dat ik verbindend moet zijn, een andere keer omdat die labels niet meer passen. Ze snappen niet dat om dat eerste te kunnen doen, de dominante onderdelen van de samenleving – die verantwoordelijk zijn voor definities, morele standaarden en het sociale sanctiesysteem – (eerst) moeten worden aangesproken op het buitensluiten van de minderheid. Of überhaupt moeten worden aangesproken op dingen die mis zijn – omdat dat de rol is die minderheden hebben.
Zonder dat eerste begin, zonder gezonde disruptie, is ‘verbinding zoeken’ op voorwaarden van je politieke tegenstander gewoon de meute groter maken. (Reden waarom links het ook zo vaak over verbinding heeft).
Uit lijfsbehoud blijft de mainstream media veel energie stoppen in het (her)formuleren van rechts – ook omdat anderen in feite ‘van hun’ zijn. ‘Populisten, onderbuik, neoconservatief, alt-right, polariserend en postprogressief dus, dit alles nog afgezien van scheldwoorden als racist, islamofoob en seksist die de morele afvalligheid nog wat meer cachet moet geven. ‘Wanneer houdt deze flauwekul eens op‘, kopt NRC weer deze week.
Steeds vaker denk ik wie zijn jullie nu eigenlijk écht? NRC medewerkers die dat soort dingen zeggen zijn voorspelbaar maar onbereikbaar geworden. Links laat zich onmogelijk kennen op een oprechte manier. Het is een hermetisch gesloten inrichting met schietgaten geworden.
Vanwege het monopolie op definities die achterhaald zijn heb ik maar één alternatief. De tweedeling laat zich zien als de tribale meute en het individuele. Daartussen vindt de lijfelijke botsing plaats.
We konden dit fenomeen goed zien bij het interview dat Jordan Peterson had met Cathy Newman vorige week. De video ging viraal, meer dan 3 miljoen mensen keken ernaar, vele Youtubers maakten analyses, waaronder Peterson zelf. Iemand schreef: Newman luistert niet.
Newman is wat ik voel als ik met sommige mensen praat. Er is niemand thuis, en wat je ook zegt, they’re gone. Ook Newman luistert niet – en Peterson zit alleen. Haar intenties kunnen we niet precies kennen maar dat ze haar ideologie projecteert op iemand die er wel was, is zonneklaar. Hier was geen sprake van een botsing van meningen, feiten en interpretaties maar een botsing van een dove blinde en iemand die ‘in de wereld is’ – Peterson dus. Daarom zijn mensen er door gefascineerd geraakt en was het interview hopelijk een doorbraak in nieuwe definities.
Mensen die niet meer snappen wat je bedoelt als je zegt dat de realiteit steeds meer inlevert op het radicaal linkse ideaal hebben niet zozeer te weinig informatie tot hun beschikking, of een ‘andere werkelijkheid’. Ze weten simpelweg niet meer wat realiteit betekent.
