Er zijn onderwerpen waar je het liever niet over hebt. Omdat het simpelweg te pijnlijk is om erover te praten. Of omdat je, zolang ze niet hardop zijn gezegd, kan doen alsof ze niet waar zijn. De kop-in-het-zand methode heeft jarenlang als mijn overleefstrategie gefungeerd. Werd ik door iemand slecht behandeld? Niet meer aan denken. Verloor ik mijn baan? Negeren en doorgaan. Belandde ik in het ziekenhuis? Blocken en vergeten.
Ik ben opgevoed met het idee dat andere mensen niet zitten te wachten op je problemen. Zorg dat je altijd vrolijk en gezellig bent, anders keert de rest van de wereld zich onherroepelijk van je af. Zelfs na het stuklopen van mijn relatie en – vlak daarna – het auto ongeluk werd ik er door het thuisfront fijntjes op gewezen dat ik in het gezelschap van mijn vrienden vooral niet teveel moest klagen of huilen. Ze zouden het wel eens zat kunnen worden en me aan de kant zetten. Dan bleef ik pas écht helemaal alleen over. En dus zette ik naar de buitenwereld dapper mijn vrolijkste gezicht op. Vragen naar mijn gezondheid en liefdesverdriet werden steevast afgewimpeld met een monter: ‘niks aan de hand, met mij gaat alles prima.’
Geheimen
In therapie is echter geen gedachte van jezelf. ‘Als ik beter wil worden, is het namelijk van het grootste belang dat ik niets achterhoud,’ zo legt de psycholoog tijdens een van de eerste sessies uit. En dat wil ik, hoewel ik me eigenlijk nauwelijks kan voorstellen hoe het zou voelen om beter te zijn. Om over normaal nog maar te zwijgen.
Dus neem ik me elke week voor om nu echt al mijn geheimen op tafel te gooien. Om vervolgens toch terug te krabbelen, over koetjes en kalfjes te praten en mezelf tijdens de tramrit naar huis voor mijn kop te slaan omdat ik er weer niet in ben geslaagd mijn mond open te doen. Dat schiet natuurlijk niet op, dus besluit ik op een avond alle onbespreekbare onderwerpen op te schrijven. Op die manier kan ik me niet langer verschuilen achter mijn zo geliefde ‘niets-aan-de-hand’-masker en moét er wel worden gepraat.
Bij mijn volgende sessie verschijn ik dan ook met een samenvatting van mijn leven waar de gemiddelde Jerry Springer-gast een puntje aan kan zuigen:
1 – Verkrachting
2 – Mishandelding
3 – Zelfmoord ex
Stilte
Ik ken mijn levensverhaal natuurlijk, maar nu het is ontdaan van alle leuke gebeurtenissen en netjes onder elkaar op een A4tje is gepend, komt de informatie ineens keihard binnen. Snel, voordat ik me weer kan bedenken, schuif ik het papier over tafel in de richting van de psycholoog. Mijn stem trilt licht als ik zeg dat er een paar onderwerpen zijn waar we wellicht maar eens over moeten praten. Met gefronst voorhoofd leest ze vervolgens mijn boetelijst. Daarna wordt het stil. En dat blijft het.
‘Gaat het wel?’, vraag ik als de therapeut een paar minuten later nog steeds niets heeft gezegd. ‘Geef me even een minuutje,’ zegt ze, terwijl ze duidelijk hoorbaar slikt. Langzaam raak ik in paniek. Een psycholoog die van streek raakt van mijn problemen, dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik wil oplossingen horen, anders had ik net zo goed mijn mond kunnen houden. Dan herpakt ze zich. De rest van de sessie praten we erover verder. ’s Avonds bel ik een van mijn beste vriendinnen: ‘zeg, die date van een half jaar geleden waar ik het niet met je over wilde hebben? Daar moet ik je geloof ik iets over vertellen.’
Lees hier deel 1 van The Ana-files.
Lees hier deel 2 van The Ana-files.
Lees hier deel 3 van The Ana-files.
Lees hier deel 4 van The Ana-files.
Lees hier deel 5 van The Ana-files.
