Wie wil weten hoe erg het eigenlijk is dat Nederland bijna standaard wordt geregeerd door christenen moet even door het Volkskrant-magazine van afgelopen zaterdag bladeren. Daarin staat een reportage (pagina 22) over een vrouw die dood wilde, een zelfmoordpoging deed, faalde, en vervolgens als comapatiënt maandenlang moest lijden omdat andere mensen nou eenmaal bepalen dat je niet dood mag, ook niet als je dat zelf wilt.
Het is een bizar verhaal: een jonge vrouw, begin dertig, leeft haar hele leven al in een hel. Omdat zij op jonge leeftijd werd verkracht, lukt het haar niet pijnloos door het leven te gaan. Het leven is en blijft een hel en op een dag probeert zij er een einde aan te maken. Aangezien ze verpleegkundige is heeft ze de beschikking over insuline en ze meent te kunnen sterven aan een overdosis.
Coma
Helaas gaat het mis: de overdosis insuline brengt haar in coma maar sloopt wel zo ongeveer alles in het brein waaraan je menselijkheid herkent. De dokter stelt de diagnose van diepe coma en voorspelt dat als zij ooit nog uit haar coma komt ze niets meer zal zijn dan een plantje.
Omdat de vrouw toch al dood wilde maar de pech had te falen in de poging, lijkt het de familie voor de hand liggen haar alsnog te euthanaseren. Een menselijke en waardige oplossing, sowieso voor mensen die slechts nog als kasplantje kunnen bestaan maar al helemaal voor mensen die überhaupt al dood wilden.
Lijden en creperen als naastenliefde
Maar dat mag natuurlijk niet. De vrouw knapt iets op en ontwaakt min of meer uit haar coma. In de praktijk betekent dit dat ze glazig kan staren of af en toe kan kreunen, maar voor de artsen betekent dit dat er sprake is van “leven”. Dit “leven” wegnemen is, dankzij de huidige euthanasiewetgeving, gelijk aan moord. Voor christenen, die medeverantwoordelijk zijn voor de huidige euthanasiewetgeving, doet het er namelijk niet toe wat iemand zélf wil en of uitzichtloos lijden wellicht niet helemaal tot het Goddelijke plan achter leven zit. Voor christenen moet het leven zo lang mogelijk worden gerekt. Lijden en creperen: dat is de boodschap van naastenliefde, de ‘megafoon waarmee God tot ons spreekt’ (uitdrukking van leedverheerlijker, cryptocrimineel en krankzinnige C.S. Lewis). Of mensen wellicht zelfbeschikking hebben en zelf mogen bepalen wat ze met hun leven doen, doet er voor christenen nou eenmaal nooit toe. Er is één waarheid, amen.
Gelukkig voor de familie lukt het ze, na ellenlange emotioneel zware sessies en gesprekken met ethische commissies, de artsen ervan te overtuigen dat de vrouw al voor haar zelfmoordpoging had aangegeven niet te willen leven. Dit is een wilsbeschikking, althans in zoverre dat de arts tot euthanasie kan overgaan zonder dat hij in de bak wordt gegooid. Misschien was u nog niet zo op de hoogte van de euthanasiewetgeving in dit fijne liberale land maar u kunt werkelijk waar in de gevangenis belanden omdat u een geliefde die uitzichtloos lijdt uit zijn of haar lijden verlost. Ook dat is christelijke naastenliefde.
Versterven
Actief euthanasie toepassen op een comapatiënt is echter een stap te ver. Dat lijkt te veel op moord en dat mag niet van God. Wat wel mag van God is de comapatiënt van voedsel en water afsnijden zodat de patiënt zeer langzaam wegteert en uiteindelijk een hongerdood sterft. God heeft een bizar soort van zwarte humor.
Het was een marteldood. We wisten dat het een dag of veertien kon duren voor ze zou sterven, dat had dokter Hertzberger ons verteld. Maar waar hij ons niet op had voorbereid, was dat onze 32-jarige, gezonde dochter in een week tijd veranderde in een vrouw van 60, broodmager, met uitstekende jukbeenderen en ingevallen wangen.
‘Versterven’ heet dit langzaam doodmartelen van comapatiënten door ze te onthouden van voedsel en water eufemistisch. De jonge vrouw, die zo graag dood wilde omdat God vroeg in haar leven niet kon verhinderen dat ze bruut werd verkracht, mag doodhongeren. Ook dat is Nederland 2010: mensen die worden doodgehongerd bij de genade Gods. Zelden waren de donkere middeleeuwen zo mooi verpakt in een sprookje van vooruitgang.
Conservatieve bolhoedjes
De in het artikel beschreven lijdensweg van de uitgehongerde vrouw is ronduit schokkend. De vrouw vervalt zichtbaar. Ze wordt met de dag magerder, haar vingers en handen beginnen tot bloedens toe te vervellen en haar eens zo mooie gezicht verandert steeds meer in een ijselijke grimas. Een masker des doods. Eindelijk, na meer dan twee weken van lijdzaam toezien, zien de nabestaanden de jonge vrouw haar laatste adem uitblazen. Eindelijk dood. Eindelijk verlossing. Eindelijk rust.
Je denkt dat het in Nederland goed is geregeld, dat we een progressieve euthanasiewet hebben. Maar als het erop aankomt, zeggen ze: je mag wel sterven, maar niet met een spuitje; we doen het op de middeleeuwse methode, dat je niet meer eet en drinkt. We begrijpen niet waarom het nodig is iemand het laatste beetje menswaardigheid af te nemen. Judith had gevochten voor haar leven, nu moest ze vechten om te sterven.
De vader van de jonge vrouw zegt in het stuk: ‘Het komt door die mannen met die bolhoedjes, die conservatieve christenen die hun positie misbruiken om hun persoonlijke normen aan andersdenkenden op te leggen’. En daarmee zegt hij zo ongeveer alles over de huidige stand van zaken in ethisch Nederland. Dankzij christelijke wilopleggers in het parlement zijn we in Nederland sinds 1500 nog geen steek opgeschoten als het over een menselijk einde gaat. Nog geen millimeter. Nog altijd worden we gedwongen te leven en dus te sterven volgens de maatstaven van middeleeuwse metafysici die het niet kunnen verkroppen dat anderen niet volgens hun regels wensen te leven. En dat terwijl die christenen inmiddels een minderheid zijn in de Nederlandse samenleving.
Stem niet op christenen
En zo heeft u op deze Tweede Paasdag weer een reden om straks bij de verkiezingen hoe dan ook niet op het CDA, de ChristenUnie of de SGP te stemmen. Tenzij u het risico wilt lopen dat u straks uw geliefde moet zien sterven aan voedselgebrek of, nog erger, u in de gevangenis wilt belanden omdat u de misdaad heeft gepleegd uw geliefde uit een uitzichtloos lijden te verlossen. Een daad van barmhartigheid die ook in de 21ste eeuw gewoon wordt afgestraft als ware het een ketterse daad onder een theocratisch bewind.
Opdat u in vrede mag sterven. Zoals u dat zelf wenst, op het door u gekozen moment.
