Als er iets is dat Pim Fortuyn in ieder geval voor elkaar heeft weten te krijgen dan lijkt dat wel de interesse in politiek te zijn. Die kloof tussen burger en politiek is er misschien nog wel, maar in ieder geval staat men nu beide over die kloof heen elkaar aan te gapen. Daar is het dan ook wel weer mee gezegd, want wat de burger vooral wil zeggen is dat die kloof er nog steeds is en daar zijn zowel politiek als burger beide debet aan, maar kun je ze dit eigenlijk wel kwalijk nemen?
Ideeën als ‘directe democratie’ ten spijt is de gemiddelde burger vooral geïnteresseerd vanaf veilige afstand, dus die kloof is helemaal zo gek nog niet. Een stelling zal waarschijnlijk op DeJaap niet direct met gejuich ontvangen worden. De kans is immers vrij groot dat de DeJaap lezer, hier, op zijn minst enigszins geïnteresseerd is in het lezen van de opinie van anderen, waaronder politici. Maar wordt er verder gekeken dan opiniewebsites dan is er wel degelijk sprake van desinteresse. Het internet is vol van actieve participatie van welwillenden die niet alleen graag reacties achter laten, maar ook elke politicus op twitter weten te vinden. Alleen dit als teken van een kleiner wordende kloof tussen burger en politiek beschouwen zou het maken van een klassieke fout betekenen. Op deze manier wordt een manier van zelfrapportage als maat genomen om de interesse te ‘meten’, ondoenlijk dus!
Zelfs als we alleen naar deze wel actieve groepen kijken zien we de eerste problemen al. Van beide zijden! De gemeenteraadsverkiezingen waren nauwelijks over of beschuldigingen in de trant van ‘waar is de politiek nu?’ vlogen al weer het internet over. En inderdaad lijkt de politiek het na gedane zaken ook snel weer af te laten weten, hetgeen zij waarschijnlijk weer zullen wijten aan die ongeïnteresseerde burgers. Betrokken burgers wordt dan vaak een plaats toegekend bij de PVV, misschien een protest partij maar in ieder geval zijn de stemmers betrokken, toch? De vraag is natuurlijk of dit zo is; PVV stemmers hebben het minste vertrouwen in regering en parlement, CDA stemmers juist het meeste. Voor beide oordelen zul je als stemmer toch enige interesse moeten tonen en dus lijkt proteststem of niet eigenlijk weinig uit te maken als maatstaf; misschien wel het belangrijkste om uzelf te realiseren bij deze discussie!
Want laten we wel wezen; de peilingen geven een aardig overzicht van waar de kritische massa van de stemmers heen beweegt; die zwalkt namelijk een beetje heen en weer. Uiteraard ligt daarin een rol voor de politiek zelf, maar deze kan de zwalkende massa alleen een kant op keren door vrij populistisch te werk te gaan. Hier worden we dus hard geconfronteerd met de politieke realiteit; kritieken van enthousiaste burgers en politici ten spijt wordt het verschil gemaakt door een hele hoop anderen die op een bepaalde manier een richting op gebogen kunnen worden.
De SP, uitgegroeid tot een partij van formaat, heeft zich vrij snel weer leeg laten eten door, ja, waardoor eigenlijk? Jij, ik, wij, maar vooral zij stond in het middelpunt der belangstelling; waar velen al een beetje bang voor waren gebeurde: Agnes is misschien een aardige dame maar stak tegenover de vertrokken, gemoedelijke, Marijnissen nogal woedend en bitchy af. De een zal zeggen dat de ware SP aard nu naar boven kwam, de ander dat het ongelukkig in beld kwam. Hoe het ook zij; de kiezer wendde zich af. Misschien wel gelokt door het spontane ledeninitiatief van de PvdA; ‘yes we Cohen!’ en toen toch weer niet…
De kiezer krijgt de politiek die het verdient, hoe zuur dat ook is voor die actiever geworden kiezer, die misschien wel beter af is met een meritocratie dan een directe democratie.
