‘Goed, ik wil dus dat toptarief niet’, zegt Mark Rutte kordaat. Het licht schijnt op zijn onverstoorbare haardos die nog het meest weg heeft van een slapende bever die zich opgerold heeft om eens lekker te knorren. ‘Tja’, verzucht Job Cohen met een schouderophalen, ‘dan staan wij op het aanpassen van de hypotheekrenteaftrek.’ ‘Jongens. Haastige spoed is zelden goed’, zegt Femke Halsema streng. De coalitiegesprekken zijn begonnen.
Het is 10 juni, de verkiezingen zijn geweest. Buiten het barokke zaaltje op het Binnenhof wacht de meute journalisten op de partijleiders van VVD, PvdA, GroenLinks en D66. De vraag is niet meer of ze eruit gaan komen met elkaar, maar wanneer en hoe. Terwijl de persmuskieten naar een dichte deur staren en voor de duizendste keer in de camera zeggen dat de politici na twee maanden campagne voeren nu opeens niets meer willen zeggen, kijkt niemand meer op van het tumult aan de andere kant van het beklinkerde plein.
Lijken
Daar doet een stagiaire van Hart van Nederland verslag van het moment dat Ab Klink zijn roestige aardappelschilmesje laat zinken tussen de nieren van Maxime Verhagen. De lijken stapelen zich op bij de voordeur van het gebouw waar de gedecimeerde CDA-fractie huist. Ank Bijleveld bungelt aan haar strop uit het raam op de eerste verdieping, waar nog net te zien is hoe Piet Hein Donner zijn tanden in een oor van Marja Bijsterveldt zet.
Maar de burgeroorlog in het CDA kan het journaille weinig schelen. Ze hebben meer interesse in wat zich in het vergaderzaaltje afspeelt, waar Rutte, Halsema, Cohen en Pechtold om de tafel zitten. Het eerste onderwerp op de eerste dag van de gesprekken: het fileprobleem.
Gegiebel
‘Ik wil meer wegen’, zegt Rutte. ‘Moet je vaker bij je moeder gaan eten’, grapt Pechtold. ‘Ha. Ha. Ha. Niet leuk’, gromt Cohen. ‘Meer wegen. Prima, maar alleen in combinatie met een kilometerheffing.’ ‘Oost, west, thuis best’, zegt Femke. ‘Ja, zo kan ‘ie wel weer’, giebelt Alexander. ‘Jullie moeten gewoon eens leren out of the box te denken. Dat is hartstikke hot tegenwoordig. Als jullie nou gewoon een beetje meer wegen van Mark en een beetje kilometerheffing van Job en Femke nemen, dan ben je klaar. Iedereen een beetje blij, niemand echt ontevreden.’ Er valt een stilte. De oude staande klok in de hoek tikt door. Dan heft Halsema haar wijsvinger. Haar lippen vormen zich in een stralende glimlach, haar ogen glinsteren. De anderen kijken hoopvol: heeft zij zojuist het baanbrekende compromis bedacht? Ademloos wachten ze af wat ze zeggen zal. Ze opent haar mond, en zegt: ‘Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.’ Triomfantelijk kijkt ze de tafel rond.
‘Goed’, zegt Rutte met een zucht. ‘Zo schiet het dus niet op.’ ‘Ja, dat zei ik vanochtend ook tegen mijn chauffeur toen we muurvast stonden op de A4. Wat gaan jullie daar nou aan doen?’ vraagt Pechtold. Op de vensterbank staat een fotolijstje. Een olijk lachende Jan Peter Balkenende kijkt Rutte aan. Pechtold draait het lege kopje, waar eerder nog flauwe koffie in had gezeten, schel piepend rond op het schoteltje. ‘Jongens, ik vind echt dat jullie nu iets moeten bedenken, hoor.’ Halsema kijkt op haar horloge en ziet dat het bijna vijf uur in de avond is. ‘Komt tijd, komt raad’, zegt ze.
