Annemarie Jorritsma heeft zelf de proef op de som genomen en weet het nu zeker: De Aanrander van Almere bestaat niet. Het zijn gewoon flauwe verhaaltjes om haar mooie gemeente in een kwaad daglicht te zetten. ‘Er zijn steden waar dit soort incidenten veel vaker voorkomt en waar het niet eens meer in het nieuws komt’ verklaarde de burgemeester vrijdag in dagblad Almere.
Donderdagavond had Annemarie een sexy zomerjurkje aangetrokken met uitbundige bloemenprint, onweerstaanbaar voor bronstige bijen op zoek naar honing. Opnieuw genoot ze van haar maatje 40 waar ze sinds jaren weer in paste. Op het laatste moment had ze ook nog een andere beha aangetrokken, eentje die de boel wulps omhoog stuwde zodat haar blanke decolleté niet te versmaden kon zijn. Ze had haar tanden gepoetst, haar bril opgewreven en met haar handen haar piekerige kapsel wat gemodelleerd. Tja, eigenlijk iets te veel henna sinds het laatste kappersbezoek maar vooruit, het had ook wel weer iets frivools. Een royaal vleugje Knowing moest de rest doen.
Nadat ze nog eens goed naar de compositietekening van de serieaanrander had gekeken (mmmmmm eigenlijk best wel een lekker ding, met die donkere ogen en die sproetjes…), was Annemarie op de fiets gestapt en nachtelijk Almere tegemoet gereden. Terwijl de avondwind door haar haren speelde voelde de burgemeester een vreemd soort sensatie door haar lijf gaan. Zo moest het dus voelen als je onweerstaanbaar voor serieaanranders bent. Hoe hadden die andere zeven vrouwen eruit gezien toen ze hun misbruik tegemoet fietsten? Nou ja, misbruik… Altijd meteen van die grote woorden. Wat had die jongen van hooguit 25 nu helemaal gedaan? Een beetje aan de borsten zitten (ze duwde haar meiden nog eens extra omhoog) en van de fiets af proberen te trekken (dat onstuimige van zo’n jonge knul kon best opwindend zijn), en daar hield het eigenlijk wel mee op. Ze was zo vol van haar stoute gedachten dat ze niet eens in de gaten had dat ze rakelings door een scooter gepasseerd werd. En ja hoor, de scooter hield in. Annemarie’s hart bonsde bijna uit haar borst. Zou De Aanrander Op De Scooter het zijn? Nu was het zaak om een beetje angstig te kijken, want daar hielden aanranders van. Je moest een bang konijntje lijken, gevangen in de stroperslamp van de genotzoeker. Expres maakte Annemarie een paar hulpeloze slingerbeweginkjes met haar fiets. Ja schat, ik ben je prooi, sla maar toe, dacht ze verhit.
Maar de scooter trok op en reed door. Pffff, daar was geen fietsen tegen, binnen de kortste keren was de jonge knul uit het zicht verdwenen. Nadat de burgemeester nog een uurlang verlaten wegen en bosrijke wijken had doorkruist gaf ze het op. Geen verdachte scooters meer te bekennen, geen hunks met sproetjes, niets van dat al. Thuis gekomen schopte ze haar bloemetjesjurk uit, verloste zich van de knellende beha, schonk zich een glas whisky in en mailde naar de gemeentelijke persvoorlichter: “We moeten die zwaar overtrokken zaak van de zogenaamde serieaanrander maar eens uit de media zien te krijgen. Uit niets blijkt namelijk dat….” Zo. Ze moesten niet denken dat ze haar mooie gemeente konden bezoedelen. Ze had haar reputatie van daadkrachtige bestuurder weer eens waargemaakt!
