Ouwe DS of Australische designfiets, Crumpler-schoudertas, baardje, iets te lang haar, aardappelvormig lichaam – en een MacBook (pro, natuurlijk). Hoewel, dat laatste deel van het uniform van de frisse vormgever staat nu toch wel onder druk.
Een jaar of tien geleden was je als Apple-gebruiker nog een digitale Geus die zich dapper verzette tegen de dreiging van Godzilla Microsoft. De meest inventieve oplossingen werden verzonnen om ervoor te zorgen dat je toch op een min of meer normale manier je computer kon blijven gebruiken. De weinige Mac Centres die zich nog overeind hielden behandelden consumenten als vuilnis en de gemiddelde IT’er schudde het moede hoofd als het woord ‘Mac’ werd genoemd.
Die situatie is sindsdien toch wel fundamenteel veranderd. De witte instap-Macbook is ondertussen bijna deel van het uniform van studenten, iPhones zijn talrijker dan Nokiaatjes en zonder iPod word je nauwelijks meer als deel van de menselijke soort beschouwd. Traditionele Mac-gebruikers en Apple-fundamentalisten worden heen en weer geslingerd tussen vreugde over het succes en frustratie over het feit dat ze niet meer tot die gezellige incrowd behoren.
Autocratie
En dan is er het bedrijf Apple zelf. Trekken die in de goede oude tijd nog kleine irritaties vormden, worden onder het vergrootglas van het succes ineens grote frustraties. Voor de buitenwacht lijkt het alsof Apple een steeds autocratischer politiek voert, maar mensen met een geheugen weten dat dat altijd eigenlijk al zo is geweest. Het verschil is vooral dat de invloed van het bedrijf nu zo’n stuk groter is.
Het fundamentele probleem wordt goed samengevat in de frase ‘Apple knows best’. Het is iedereen buiten Palo Alto volslagen onduidelijk waarom Flash het nog steeds niets doet op een iPhone, waarom de ene applicatie wel en de andere niet wordt goedgekeurd voor de App Store, waarom Blu-Ray en WMA nog steeds geen dingen zijn waar je op een Mac van kunt genieten. En dan is er die iTunes lock-in: als iPhone en -Padbezitter kun je nergens anders terecht voor applicaties dan in Apples eigen winkel. Nog niet zo heel lang geleden zou zoiets als een ‘Microsoft-praktijk’ zijn veroordeeld.
De Mac-gemeenschap weet zo langzamerhand ook niet meer wat ze er van moet denken. Natuurlijk, er zijn altijd nog de fanboys die elke knipoog van Steve Jobs beschouwen als de Weg naar het Licht. Maar bij de meerderheid begint het besef te dagen dat met de komst van de massa veel van het onderscheidende ook ten onder is gegaan. Blijven we zitten met een niet buitengewoon aangenaam bedrijf dat niet eens zo heel bijzondere apparaten produceert. En vrij duur bovendien. Toegegeven, OS X is nog steeds het fijnste bestuurssysteem. Maar de glans van Apple begint snel te verfletsen.
Hondsloyaal
Het bedrijf dat ‘think different’ als slogan introduceerde is bovendien zijn early adopters, een vanoudsher hondsloyale groep klanten, de laatste tijd behoorlijk aan het verwaarlozen. Het is de groep die er voor zorgt dat iets ‘cool’ is – of het tegendeel. En van die buzz ben je zelfs als grote producent afhankelijk. De markt voor gadgets is namelijk behoorlijk grillig. Iemand nog een Nintendo gebruikt de laatste tijd? Palmpje nog aangezet dit jaar? Dacht ik al.
Sinds mei is de marktwaarde van Apple groter dan die van oer-nemesis Microsoft. Maar is er nog zoveel dat beiden onderscheidt? Vooral de normaalheid van het bedrijf stuit de oude garde tegen de borst: ze hadden toch verwacht dat ook een groter Apple beter, zuiverder zou zijn dan al die andere multinationals multinationals. En die desillusie is iets dat op termijn zelfs Steve fataal kan worden.
Illustratie: Cult of Mac.
