Waarom altijd Israël? Op deze vraag gaat Anja Meulenbelt uitvoerig in in een tweedelig opiniestuk op Joop.nl. Ze reageert op een artikel van Ron en Rosa van der Wieken in Trouw, die meenden dat de eenzijdige focus op Israël een vorm van antisemitisme is, omdat de Joodse staat continu wordt veroordeeld terwijl veel ergere misdaden ongemerkt voorbijgaan. Er wordt dan immers met twee maten gemeten. Volgens Meulenbelt komen ‘Israël-apologeten’ nu met dit argument omdat zelfs zij niet meer kunnen volhouden dat Israël nooit iets fout doet. Je kunt immers altijd wel op iets wijzen dat erger is dan wat Israël doet, en daarmee zou dus de critici van Israël voorgoed de mond gesnoerd zijn. Zij vergelijkt dit met het jongetje in de zandbak dat zegt ‘juf hij doet het ook’.
Medeplichtig?
Een van de belangrijkste redenen voor de extreme focus op Israël is volgens Meulenbelt dat wij ‘zwaar medeplichtig’ zouden zijn aan het lijden van de Palestijnen en dat bovendien het conflict invloed heeft op een groot deel van de wereld. Europa zou Israël altijd een voorkeursbehandeling hebben gegeven, privileges hebben toegekend en een uitzonderingspositie gegund. Normale landen moeten zich aan de regels houden, Israël niet. Daar komt nu langzamerhand verandering in, meent Meulenbelt, en dat zit de ‘apologeten van Israël’ niet lekker.
Dit is – helaas wijdverbreide – fictie. Meulenbelt ontslaat de Palestijnen (en de Arabische buurlanden van Israël) van iedere verantwoordelijkheid. De Palestijnen accepteerden het plan van de VN om het mandaatgebied Palestina in twee staten te delen niet, en begonnen een burgeroorlog tegen de Joodse gemeenschap in Israël. Zowel de Palestijnen als de Arabische staten maakten geen geheim van hun intenties om de Joden te doden en verdrijven, en aanvankelijk waren zij aan de winnende hand. Toen de Israëli’s de overhand kregen, had Europa volgens Meulenbelt tussenbeide moeten komen om de Palestijnen te redden. Niet toen de Arabieren de VN delingsresolutie schonden door aan te vallen, niet toen zij een half jaar lang Jeruzalem blokkeerden en de bevolking daar collectief straften voor, ja wat eigenlijk? En zeker ook niet toen Jordanië de Westelijke Jordaanoever inpikte, de Joden eruit verdreef en bijna alle synagoges in Oost Jeruzalem vernietigde. Nee, Europa moest alleen optreden toen de Joden bleken iets te sterk te zijn.
Dat er geen Palestijnse staat is gekomen in 1948 lag niet aan Israël maar aan de Arabieren in Palestina en de omliggende Arabische staten, die een deel van het land waar die staat moest komen inpikten en de stichting van een Palestijnse staat verhinderden. Voordat Israël Palestijnen verjoeg, hadden de Palestijnen op diverse plaatsen de Joden verjaagd of dit geprobeerd. Palestijnse leiders zoals de bekende moefti Hai Amin Al Husseini bepleitten openlijk de etnische zuivering van de Joden, naar voorbeeld van de nazi’s waarmee hij collaboreerde. Meulenbelt en andere sympathisanten van de Palestijnen behandelen de Palestijnen alsof het kleine kinderen zijn die het nooit hebben gedaan en er nooit wat aan konden doen.
Hysterie
Iedereen mag zich natuurlijk bezighouden met het probleem of conflict dat men wil, maar wanneer het doden van negen bewapende leden van een extremistische organisatie door Israël leidt tot wereldwijde verontwaardiging, is er wel iets aan de hand. Wanneer het uitzetten van een handvol gezinnen omdat zij weigeren de huur te betalen in Oost Jeruzalem, leidt tot woedende Kamervragen, wanneer een bevolking met een hogere levensverwachting dan Egypte, Turkije en Rusland wordt vergeleken met die in een concentratiekamp, dan is er misschien sprake van een lichte vorm van hysterie. Israël is niet lelieblank is en treft zeker enige blaam, maar draven we niet een klein beetje door? En is het dan heel vreemd als dat in verband wordt gebracht met een eeuwenoud verschijnsel dat helaas nog springlevend is: antisemitisme?
Een reden voor de disproportionele kritiek op Israël en de woede die haar daden oproepen, is dat we juist van Joden verwachten dat zij zich fatsoenlijk gedragen. Meulenbelt heeft gelijk dat je van vrienden meer verwacht dan van vreemden, en we verwachten misschien nog wel het meest van een vriend waarvan we menen dat we hem in het verleden hebben geholpen toen hij zwak was en die nu zelf sterk is. Maar hoe reëel is het om moreler gedrag van iemand te verwachten die vroeger zelf onderdrukt werd?
Verzachtende omstandigheid
In de rechtspraak geldt geweld dat iemand is aangedaan in het verleden juist als verzachtende omstandigheid, niet als verzwarende. Ik ben het overigens niet eens met de stelling dat Israël meer mag dan andere landen vanwege de Holocaust, iets dat ook absoluut niet het geval is. Ik vind het alleen niet rechtvaardig om van landen of volken die veel hebben geleden extra moreel gedrag te eisen, zoals nu bij Israël gebeurt. Tegen geen enkel land worden immers zoveel VN resoluties aangenomen, en van geen enkel land wordt zo vaak het bestaansrecht ontkend, en geen enkel land wordt zo vaak met de nazi’s vergeleken als Israël. Europese leiders staan klaar om bij ieder incident Israël de les te lezen en in sterke bewoordingen te veroordelen.
De campagne tegen Israël vanuit het pro-Palestina kamp is niet gericht op een rechtvaardige oplossing van het conflict, maar op delegitimatie van Israël. Zij leidt niet tot vrede maar bestendiging van het conflict. De Palestijnen worden aangemoedigd geen duimbreed toe te geven en hun verhaal wordt kritiekloos overgenomen. Aan Israël worden tegelijkertijd onmogelijke voorwaarden gesteld die links en rechts verenigen en die de nationalisten in de kaart spelen. Ieder boycotinitiatief bevestigt hen dat ze van de rest van de wereld geen recht hoeven te verwachten. En dat zit de ‘apologeten van Israël’ inderdaad niet lekker.
Ratna Pelle is Joods noch Palestijns; Israëlisch Arabisch. Zij blogt over het Israëlisch-Palestijnse conflict, het Joodse recht op zelfbeschikking (Zionisme) en het Palestijnse recht op zelfbeschikking. Dit is een verkorte versie, de lange versie vind je hier.
