Het laatste uur leek ook Brandt Corstius op stoom te komen en stelde hij zowaar vragen die er toe deden. Dankzij een korte maar hevige chemie met zijn gast kon Brandt Corstius laten zien wat hij echt waard is als Zomergasten-presentator. Het leverde klassieke, mooie diepgaande gesprekken op. Gesprekken over angst voor de dood, over dromen en nachtmerries, troost, inspiratie, geloof en hoop. Bijna altijd was het voor de kijker invoelbaar, maar heel soms leek het een klucht tussen twee gemankeerde filosofen.
