Als een festival waar 55.000 mensen op af komen binnen 10 dagen is uitverkocht, dan zou dat ook wel eens de verkeerde soort mensen kunnen trekken. Dat was ook de gedachte van Eric van Eerdenburg, directeur van het Lowlands festival. Maar ondanks de vroege uitverkoop, viel de samenstelling van de bezoekers van het 18e A Campingflight to Lowlands Paradise alleszins mee. Sterker nog; eigenlijk was er niks vreemds aan.
Het publiek
Het Lowlands publiek is in principe in te delen in twee categorieën: ‘dagmensen’ en ‘avondmensen’. De dagmensen zijn die personen die vantevoren alle acts hebben aangevinkt met een marker in hun blokkenschema die ze per sé moeten zien. Dit zijn ook de mensen die je heel hard ‘ssst’ hoort roepen vanuit hun Quechua, wanneer de buren beginnen aan hun drankgelag in de campingstoelen onder de partytent. Maar die dagmensen kunnen ook van pas komen. Je kunt ze het beste te vriend houden, want dagmensen zijn op alles voorbereid. Plastic bekertjes vergeten? De dagmensen hebben wel wat voor je. Douchegel nodig? Juist, de dagmensen zijn je redders in nood.
De dagmensen zijn, zoals mijn collega’s Rianne Meijer en Bart Nijman eerder deze week al opmerkten, ook de ideale vulling voor het Alpha podium op Lowlands. Een plek, die door veel avondmensen met gemak omzeild wordt.
Zonsondergang
De avondmensen zijn een slag apart. Het verschil tussen dag en nacht op Lowlands is zeer moeilijk te omschrijven; het is iets wat je zult moeten ervaren. Zodra de zon de polder induikt, wordt de gewaardwording op het festival compleet anders. De dagmensen, moe in de benen van het pogoën en gevuld met bier, maken plaats voor een compleet nieuwe groep. De avond van Lowlands speelt zich vooral af op het begin van het festivalterrein. Doelwitten: de Bravo, India, Groovetube en de X-ray. Gitaarmuziek en lieflijke popklanken maken plaats voor lage, zoemende basdreunen en schelle piepjes.
De India wordt het decor van hippies en boeren, veelal gehuld in t-shirts met quasi-grappige teksten. Het bier is praktisch niet aan te leveren en de geluiden van de Balkan schallen door de speakers. Een tent verderop, de Groovetube, wordt langzaamaan overgenomen door hip, jong Amsterdam, het type volk dat je op een normale zaterdag tegenkomt in zaken als Club Up en Bitterzoet. Al mojito’s slurpend deinen ze mee op de groovy tunes waar ze elk weekend op meedeinen.
En dan hebben we de Bravo. Het terrein van mensen uit Purmerend, Hoorn en Kansloos aan de Zaan. Opvallend veel Bacardi Cola’s, bouwvakkers met ontblote bovenlijven, kapsters en verwijde pupillen. Het laatste podium van de grote podia, de X-ray, wordt ‘s nachts bemand door alternatieve hipsters, die alle techno en minimal feestjes in Berlijn afgaan. Veel waterflesjes op de dansvloer en de mdma wordt praktisch uitgedeeld bij de ingang.
Diversiteit
Het zijn deze tegenstellingen tussen de bezoekers die Lowlands tot zo’n mooi festival maken. Daarbij moet vooral worden opgemerkt dat de programmering van het festival dusdanig in elkaar zit, dat Lowlands deze diversiteit ook daadwerkelijk naar boven doet komen. Waar deze types elkaar doorgaans vakkundig ontlopen door enkel hun ‘eigen’ clubs en kroegen te bezoeken, worden ze op Lowlands min of meer gedwongen om het sámen te doen. Maar ondanks de verschillen, bijten de aanwezigen elkaar nooit, waarvoor de festivalorganisatie niets dan lof verdient.
Dit is de derde aflevering in een drieluik over Lowlands 2010, waar DeJaap-redacteuren Rianne Meijer, Levi Boitelle en Bart Nijman hebben rondgelopen en waar ze ieder hun eigen visie op hebben. Levi Boitelle gaat overdag op pad met zijn gemarkeerde blokkenschema, om daarna ‘s nachts tot in de vroege uurtjes samen met pillenslikkers te dansen.
