Nog eenmaal mocht hij het kunstje vertonen. Nog eenmaal werd Ruud Lubbers van stal gehaald om het onmogelijke mogelijk te maken. Rosenthal en Wallage waren al vastgelopen, nu moest de oude Vos van Staat de boel zien vlot te trekken met zijn spreekwoordelijke Lubberiaanse smeerolie. Met zichtbaar genoegen begon de éminence grise aan zijn karwei. Hij zou Nederland wel eens laten zien dat hij het spel nog niet verleerd was.
Jezuïeten
Hij legde zijn oor te luister bij de relevante fractievoorzitters en verdraaid, hij had al meteen beet. Job Cohen was zo vriendelijk om hem de weg te wijzen: links was er niet uit gekomen, nu was rechts aan zet. Oei, dat moest hij dan wel even verantwoorden tegenover zijn geweten. Moest hij als voorvechter van het multiculturalisme in Nederland nu meehelpen om de PVV in het zadel te helpen? Kon hij dat straks wel uitleggen aan zijn Ria?
Maar dan zie je weer waar zo’n Jezuïetenopleiding goed voor is: een stemmetje fluisterde hem in dat zo’n rechts kabinet er nooit zou komen. Haha onmogelijk. Niemand wilde met de PVV. Dus kon hij rustig gaan informeren en daarna zou hij Job wel omlullen naar een nationaal kabinet van VVD, PVDA en CDA. Met zijn Lubberiaanse smeerolie moest dat lukken en dan kon hij straks op een dankbare zoen van Beatrix rekenen.
Het liep anders, zoals we allemaal weten. Rechts bleek te blij om een kans te krijgen en met het Deense model van gedoogsteun werd Verhagen over de streep getrokken. Er kon nu echt onderhandeld worden. Tegen alle verwachtingen en bedoelingen van Ruud Lubbers in. Tsja. Wat nu?
Vijfde colonne
De ex-informateur, die het stokje had overgedragen aan Ivo Opstelten, begon zich erg ongemakkelijk te voelen toen steeds meer CDA’ers van naam en faam zich tegen een coalitie met de PVV begonnen uit te spreken. Vooral ook omdat die dekselse Wilders maar halsstarrig bleef vasthouden aan zijn voornemen om tegen de ‘Ground Zero moskee’ te betogen. Steeds vaker werd Ruud door zijn old boys network gebeld met de vraag of hij wel goed bij zijn hoofd was geweest om het op een coalitie met de PVV aan te sturen.
Op een bepaald moment was de maat vol. Hij moest iets doen om zijn reputatie als groot staatsman niet verder in gevaar te brengen. Er moest een vijfde colonne in stelling worden gebracht. Na een doorwaakte nacht wist hij het ineens: ik ga het karwei afmaken! Dat was immers vroeger zijn leuze geweest en dat had altijd uitstekend gewerkt. Het karwei was de informatie die tot rechtse onderhandelingen had geleid. En die ging hij nu weer om zeep helpen. Afmaken dus. Het karwei afmaken.
Hoe zouden de Jezuïeten vroeger op school zo’n klusje klaren? Aha natuurlijk, met een paar goed geformuleerde brieven die zijn bezorgdheid uitdrukten, maar die zijn informatieresultaat desondanks heel lieten. Intelligent schipperen met voortschrijdend inzicht en zinsneden als ‘Ja, mits’ en ‘Nee, tenzij’. Pfffff op het nippertje. Misschien kreeg hij straks toch nog die zoen van Beatrix.
