In het basis- en voortgezet onderwijs in Nederland wordt sinds 2008 de strijd aangegaan met pestgedrag van meisjes. Daarmee moet een einde gemaakt worden aan de stille terreur die deze groep sinds jaar en dag aangericht in onze klaslokalen, aula’s en schoolpleinen.
De meeste lezers van DeJaap zijn vermoedelijk opgegroeid in een periode waarin aandacht naar pestgedrag vooral uitging naar de zaken die jongens doen: schoppen, slaan, duwen, spullen afpakken en meer van dat soort kattenkwaad. Maar tegenwoordig weet men ook wel dat de relationele agressie die het vrouwvolk uitoefent minstens zo gemeen en venijnig is. Volgens sommige deskundigen is dit typische pestgedrag van meisjes zelfs schadelijker dan het fysieke geweld dat jongens elkaar aandoen!
Krassen op de ziel
We weten allemaal dat meisjes anders pesten dan jongens. Meisjes klitten samen in groepjes, meisjes sluiten anderen buiten, meisjes manipuleren, meisjes trekken je aan en stoten je af, meisjes doen alleen aardig tegen je als er niemand anders bij is, meisjes dreigen je in de steek te laten als je met iemand anders speelt. Lees maar. Meisjes slaan en schoppen je weliswaar niet in de buik of tegen schenen, maar met hun pure, onversneden en achterbakse valsheid laten ze diepe krassen achter op de ziel van hun slachtoffers.
Lespakketten dus om het pestgedrag van meisjes tegen te gaan. Een interessant idee. Is hier sprake van de sociale stigmatisering van typisch meisjesgedrag, na jarenlange berichten dat jongens het in het onderwijs zo moeilijk hadden? Dat zou een fraai staaltje historische gerechtigheid zijn, restoring the balance! Wellicht hebben we hier te maken met een stukje doorgeschoten feminisering van de samenleving die – oh ironie! – eens niet de mannelijke maar de vrouwelijke helft van de samenleving raakt. De meeste jongens missen immers het venijn, de dubbelzinnigheid, de welbespraaktheid om te kunnen pesten zoals een (jonge) vrouw dat kan. Relationele agressie serieuzer nemen dan fysieke agressie, een interessante moraal is het zeker. Met mannen aan de macht in het onderwijs is de vraag of het probleem überhaupt was opgemerkt.
Vrijheid van meningsuiting
Toch kon ik het niet helpen om weer aan het politieke showproces van Geert Wilders te denken. Want een vals, blond kreng is dat volgens contemporaine pedagogische standaarden toch. Wie niet beter wist en het fenomeen Wilders eens niet met het geijkte begrippenapparaat van vrije meningsuiting wil benaderen, zou haast denken dat Wilders een meisje van een jaar of 13 was.
Dan is het maar de vraag of Bram Moskowitz de juiste strategie heeft gekozen ter verdediging in het politieke showproces van de 21ste eeuw. Want stellen dat de grens van vrije meningsuiting ligt bij het oproepen tot geweld klinkt ineens hopeloos naïef, simplistisch en verouderd voor wie oog heeft voor de destructieve krachten van Wilders’ vrouwelijke, relationele agressie. Wilders op de basisschool zou waarschijnlijk te maken krijgen met Rationeel-Emotieve Therapie van Albert Ellis om zijn eigen valkuilen te ontdekken en te leren hoe positieve gedachten leiden tot prettig, sociaal gedrag. En ineens wordt duidelijk waarom het vooral mannelijke politieke commentatoren zijn die de dubbelzinnige frames, formuleringen en strategische wendingen van Wilders analyseren als slim, doortrapt en geniaal. Gemene meisjes van 13 zouden de afgelopen jaren precies hetzelfde hebben gedaan.
Eric Stam is debattrainer, gespreksleider en kritisch recensent van lespakketten in het onderwijs. Hij weet vrijwel elke discussie op Geert Wilders te betrekken.
