Bijna drie jaar zit Aleid Wolfsen nu als burgemeester van Utrecht in het gemeentehuis op de Stadhuisbrug, in het ‘hartsie’ van de Domstad. In die jaren is hij veelvuldig in het nieuws geweest – en zelden positief. De man die na een mislukt burgemeestersreferendum werd aangewezen als opvolger van Annie Brouwers, lijkt alles wat hij aanraakt in lood te veranderen. Vandaag maakte dagblad De Pers de balans op en trof zelfs Kamerleden uit ’s mans eigen PvdA die hem niet meer zien zitten. Maar niet voordat Wolfsen het wéér waagde om eerst met de hoofdredactie te (laten) bellen over de vragen die hem werden voorgelegd.
Nep-referendum
De valste start van het burgemeestersreferendum kun je Wolfsen eigenlijk niet kwalijk nemen. Utrecht kreeg de keuze uit twee PvdA’ers, met een opkomst van minder dan tien procent tot gevolg. Maar waar tegenkandidaat Ralph Pans verklaarde dat hij nooit had meegedaan als hij op voorhand geweten had dat de strijd tussen twee PvdA’ers ging, om na afloop in een boek (De Slag om de Domstad) zijn frustratie over het nep-referendum van zich af te schrijven, aanvaardde Wolfsen de functie van burgemeester met twee handjes.
Het referendum is tekenend gebleken voor twee dingen. Aan de ene kant werd Wolfsen al voor hij officieel burgemeester werd door het wantrouwen van de sowieso weinig autoriteitsgezinde Utrechters in de verdediging gedrukt. Aan de andere kant liet hij zijn regenteske dwang naar het hoogste ambt al duidelijk doorschemeren. Met andere woorden: het ging Aleid Wolfsen ogenschijnlijk om Aleid Wolfsen, een suggestie die hij sindsdien keer op keer is blijven wekken en die het wantrouwen bij de bevolking steeds verder heeft aangewakkerd – om niet te zeggen dat het is omgeslagen naar een zekere afkeer.
Mamma mia!
Er ging veel mis in de afgelopen twee jaar rond de persoon Wolfsen. Zijn bekendste fuck-up (want zo mag je dat toch wel noemen) is de vernietiging van een volledige oplage van huis-aan-huiskrant Ons Utrecht omdat er een hem onwelgevallig artikel in stond. Na een mea culpa van gemeentezijde, bleef Wolfsen gewoon aan. Ook toen er in de gemeenteboekhouding musicalkaartjes opdoken voor een Broadwayshow (Mamma Mia!, nota bene) waar hij en zijn vrouw in New York bij geweest waren, bleek het “foutje, sorry” en ging men op de Stadhuisbrug over tot de orde van de dag.
Ondertussen profileerde Wolfsen zich nauwelijks als daadkrachtig burgemeester – terwijl zijn belangrijkste slagzin tijdens de referendumcampagne toch over veiligheid ging. Maar waar voorganger Annie Brouwer nog succesvol wat meer rust wist te brengen in de kansenwijk Kanaleneiland met rigoureus optreden in de vorm van een samenscholingsverbod, lukt het Aleid Wolfsen niet eens om de rust in vinexwijk Leidsche Rijn te bewaren. Toen daar een homostel uit hun huis gepest werd door (Marokkaans) straattuig, opende Wolfsen een speciale telefoonlijn (alsof de homo’s in kwestie anders niet weten waar ze terecht kunnen – los van het feit dat dit betreffende stel al tientallen malen contact had gezocht met politie en gemeente en meermaals aangifte had gedaan) én pleitte hij voor meer homovoorlichting op scholen. Zoals Henk Westbroek (zeg maar de enige bekende Utrechter – and loving it) het duidelijk verwoordt in het artikel in De Pers vandaag: “Je mag in Utrecht gewoon homofielen wegpesten en Aleid Wolfsen huilt na afloop mee op de troostbarbecue.”
Nat bierviltje
Daar tegenover staat dat Wolfsen graag op leuke feestjes komt om ceremoniële dingen te doen die verder redelijk onopgemerkt voorbij gaan. Zo verscheen hij onlangs in Café de Stad om een Utrechtse kalender in ontvangst te nemen. Daarbij maakte hij een wat plichtmatige indruk en in zijn vier zinnen tellende speech haalde hij in één zin van zichzelf een man aan die hij vervolgens in drie zinnen over de betreffende kalender citeerde. De zin “die man heeft de uitstraling van een nat bierviltje”, ook afkomstig uit het artikel in De Pers en bovendien uitgesproken door een Utrechts PvdA-raadslid, is hier volledig op zijn plaats.
Aleid maakte een valse start met het referendum. Dat is niet zijn schuld, maar zelfs als dat wel zo was, zou hij het zichzelf waarschijnlijk niet al te zwaar aanrekenen. Aleid is namelijk vooral burgemeester voor Aleid en in beduidend mindere mate voor Utrecht. Weinig succesvol als Kamerlid voor de PvdA, greep hij zijn kans om meer in het midden te staan, een belangrijk man te zijn in de vierde stad van Nederland, en van alle bijkomende verwennerijen als al dan niet terechte huurtoeslagen, Broadwaykaartjes of businessclass tripjes naar China te profiteren. Ondertussen roep je links eens wat onzin over uit de hand lopende vrouwenhandel en rechts verzin je wat moois over de aanpak van kantoorleegstand (er is nauwelijks vrouwenhandel, er is wel veel kantoorleegstand) en bovendien beweer je dat het met de veiligheid steeds beter gaat (een mening die niet iedereen deelt).
Ach, Aleid. Hij bedoelt het ongetwijfeld niet kwaad. Maar de man die in de Kamer (samen met Joost Eerdmans) niet verder kwam dan een initiatiefvoorstel over het verhogen van de maximale proeftijd voor dierenmishandeling, heeft zich in het Utrechtse burgemeestersambt wel zwaar verslikt. Hij is over de helft van zijn eerste termijn en net als de bevolking zich al bijna bij de man en zijn onkunde neer wil leggen, toont De Pers aan dat er ook achter de schermen én op Haags niveau met misprijzen over de man gepraat wordt. Hoe reageert Aleid daar zelf op? Die belt natuurlijk even met de hoofdredactie.
Bart Nijman werkt als redacteur bij Ons Utrecht en heeft het burgemeestersreferendum in 2007 aan zich voorbij laten gaan.
Het artikel in De Pers (door Marcia Nieuwenhuis) staat hier.
Update 18u15: In al mijn rekenkunde had ik opgeschreven dat de goede man nu bijna twee jaar burgemeester van Utrecht is. Dat moet natuurlijk drie jaar zijn – BN
