Wij, studenten, zijn woedend. Onze studiefinanciering wordt afgepakt, onze master moeten we zelf gaan betalen en laveloos wekenlang in bed liggen gaat ook niet meer, want wie doorstudeert moet betalen. Wij, studenten, zijn woedend. En daarom hebben we gedemonstreerd. Lachend, juichend stonden we op de dam. We stonden te dansen op de muziek van DJ Jordi en we hebben dronken van demonstratiedrift staan juichen voor iedere spreker. Wij waren boos en dat zeiden we lachend.
Geen kapotte auto’s, geen ramen ingegooid, geen verfbommen op muren. Nee, geen Franse praktijken in ons kleine Nederland. “Het was beschaafd”, riep men na afloop. “Zo moet een demonstratie,” zei iemand zeggen in Pauw en Witteman. Wij waren woedend en we hebben ons punt gemaakt.
Volzinnen
Beschaafd waren we, en moreel gezien zijn wij te prijzen. In onze woede zeiden wij beheerst voor de camera iets over studiedruk, de hardwerkende student en de fouten van rechts Nederland. Wij maakten ons druk met mooie volzinnen.
Geen land is veranderd door een volzin. Een demonstratie vraagt niet om goede betogen en welopgevoede mensen. Beschaving en woede gaan niet hand in hand. Alleen een beschaafd iemand kan lachend op de Dam claimen boos te zijn en vervolgens zien hoe een demonstratie niets verandert.
Teleurstelling
Ruiten bleven heel, zoals het hoort. Auto’s bleven heel, omdat wij in onze woede ons voor konden stellen hoe vervelend het voor de ander is als zijn auto kapot is. Onze woede laat zich kanaliseren, terwijl woede die zich laat kanaliseren eigenlijk geen woede is, maar teleurstelling.
Teleurstelling verandert niets, maar berust. Wij zijn geen woedende generatie, wij zijn teleurgesteld. Wij slaan niet terug en lopen niet weg.
Wij zijn goed opgevoed. The horror.
Tim Wagemakers noemt zich filosoof en studeert dat ook. Hij heeft last van hoogmoedswaanzin, maar dan op een bescheiden manier.
