Thank god for a sweet return! Het post-rock collectief Godspeed You! Black Emperor speelde poptempel Paradiso woensdagavond plat. Met een optreden van ongekende intensiteit maakten de Canadezen even duidelijk wie het genre groot heeft gemaakt. Ten overstaan van een schare gehypnotiseerde fans brachten zij post-rock zoals post-rock is bedoeld. Van hoog naar laag, van hard naar zacht, van extatisch naar ingetogen, en altijd stampvol emotie. Ja, het was me het avondje wel. Een concert om nooit meer te vergeten.
Formeel gezien is de band nog steeds ‘on hiatus’, en dat al sinds 2003. Deze reunie-tour is de eerste in acht jaar, gekoppeld aan het curatorschap van de band op het All tomorrows Parties-festival. Dat ze nog steeds razend populair zijn mag duidelijk zijn; het optreden was al snel uitverkocht en geen muziekrecensent laat na de band te bewieroken als de kans zich voordoet. En terecht. De groep heeft een dikke stempel gedrukt op de ontwikkeling van het post-rock genre, en alhoewel er veel navolgers actief zijn zoals Explosions in the Sky, weet iedereen dat de Canadezen niet te evenaren zijn. Muziek en concept gaan hand in hand, consequent in het teken van de tegenstelling tussen hoop en wanhoop, het individu versus de staat en het grootkapitalisme, frictie die ze overtuigend weten uit te drukken in hun composities.
Post-rock
Voor de leek: post-rock is geen interessanterige benaming van de zoveelste muziekstroming die nauwelijks afwijkt van de vorige. Het is een genre op zich, dat al contour begon te krijgen bij The Velvet Underground maar pas echt vorm kreeg dankzij bands als Dirty Three, Slint en Tortoise. Tot Godspeed You! Black Emperor het genre vervolmaakte. De band gebruikt klassieke rockinstrumenten aangevuld met instrumentaria als cello, viool en maakt lang uitgesponnen, instrumentele nummers vol effecten en ingrepen als drone en herhaling. Ze nemen lang de tijd om spanning op te bouwen, en als die dan het hoogtepunt heeft bereikt, volgt een epische ontlading. Subculturele, maar toch populaire muziek, die ongetwijfeld in de smaak zal vallen van alle indie-adepten, mits ze verder willen kijken dan min of meer verwante bands als Sigur Ros en Arcade Fire.
Epiek
Voor iedereen die ze jaren geleden heeft gemist was Paradiso dus een mooie herkansing. Na een tenenkrommend lange intro volgde een topset met klassiekers als ‘Sleep’, ‘Storm’ en ‘Moya’. Meer dan twee uur lang prachtige herrie en intense schoonheid op vol volume. Wie een blik op de zaal wierp zag verzameling betoverde muziekliefhebbers die ademloos luisterden, geen hond die zich waagde aan dronken geschreeuw of storend gelul. En hoe kon iedereen ook anders ten overstaan van zoveel kwaliteit. Online circuleren al vele kwalificaties als legendarisch en briljant; superlatieven waar niets tegenin te brengen valt.
Of er ooit nog een nieuwe tour komt is afwachten. Een nieuw studioalbum zit er waarschijnlijk niet in. Maar hoop doet leven. Tot die tijd kunnen liefhebbers zich laven aan de andere projecten van de bandleden zoals A Silver Mount Zion. Maar een ding is duidelijk: er is maar een Godspeed You! Black Emperor.
