Vier paar mooie vrouwenbenen. De poster van Gooische Vrouwen doet meer denken aan Sex and the City dan aan vier vrouwen die proberen te overleven in het wonderlijke Nederlandse reservaat dat het Gooi heet. De succesvolle serie heeft – twee jaar na het vijfde en laatste tv seizoen – zijn weg naar het filmdoek weten te vinden.
De vier vriendinnen Cheryl, Anouk, Claire en Roelien wonen nog steeds in de laatste blanke enclave die ons land rijk is. Behoudens enige tekenen van de tand des tijds in het gelaat, zijn de dames vrijwel onveranderd. Cheryl, de volkse vrouw van levensliedzanger Martin Morero, Anouk de onverzadigbare vrouw met een grote hunkering naar aandacht van tegengestelde geslacht, Claire de wat obsessief compulsieve dame op stand met de immer getergde blik en Roelien de eeuwige wereldverbeteraar.
Lichamelijk verval
Hoofdpersonage Cheryl maakt in de film kennis met de universele veertigplus vrouwenangst voor lichamelijk verval. Ze vreest haar Martin te verliezen aan de jongere frissere deernes die in het Gooi rondhuppelen. De scene waarin zij haar borsten toont aan bevriende modehomo Jari is hiervoor exemplarisch: “zie je, ik stop een potlood onder mijn borst en wat gebeurt er? Niets! Dat ding hoort te vallen hoor.” Ondanks Cheryls wanhopige pogingen om het verval tegen te gaan, lijkt Martin meer aandacht voor zijn werk en andere vrouwen te hebben.
Kunstenares Anouk laat haar voortschrijdende leeftijd geen steek in de weg zitten bij het verleiden van (jongere) mannen. Zij stuit echter wel op verzet van dochterlief, die als puber niet veel jaren van mama’s toyboys scheelt. Claire, met haar tijdsloze voorkomen en rimpelloze gelaat, lijkt het eindelijk in het leven gevonden te hebben met haar in chique pak gehulde visboer. Of zijn aan het Gooi aangepaste uiterlijk vertoon volstaat, is echter een tweede.
Blanke reservaat
Roelien lijkt – mogelijk bij een gebrek aan zorgen om fysieke aftakeling – zich 105 minuten lang volledig te storten op al het leed dat onze aardbol lief is. Geen strijd om uiterlijkheden, maar strijd tegen iedere mogelijke vorm van verval van moedertje natuur. Gezamenlijk ontvluchten de dames hun dagelijkse sores om zich in een kasteel bij een inzichtgevende, zichzelf benen in de nek vouwende, levenscoach te bezinnen op hun sores. Om uiteindelijk braaf naar hun blanke reservaat te wederkeren.
Al met al is Gooische Vrouwen een vermakelijke film, die vooral het vrouwelijke publiek – en een handvol homo’s – zal aanspreken. De film gaat als een speer voorbij, mede door het hoge onderbroekenlol-gehalte. Iets waar overigens helemaal niets mis mee is. Als hoogte- of dieptepunt kan de scene met het hippiebusje waar Anouk in staat te tanken, waarbij je op afstand ziet dat Anouk de pompslurf in de gleuf van de op het busje geschilderde dame steekt, niet onvermeld blijven.
Verplichte modehomo
Grote afwezige in de film is Annet Malherbe, die al eerder in de loop van de serie besloot om haar geweldige vertolking van Willemijn te verruilen voor het toneel. Lies Visschedijk (Roelien) staat absoluut in haar schaduw en lijkt in de film, waarbij zij zich als radicale boomknuffelaar laat etaleren, meer op een karikatuur dan een karakter. De verplichte modehomo, tegenwoordig alom aanwezig in iedere vrouwenfilm, is zo over de top dat het tegen satire aanschurkt. Zonder dat het echte satire is. En zo iets treurigs krijgt.
De afwezigheid van Malherbe en de verpliche modehomo ontnemen ons echter het 105 minuten durende plezier absoluut niet. Een bioscoopbezoek lang kunnen we genieten van het wel en wee van onze favoriete Gooische vrouwen. Niets is lekkerder om te zien dat een stel vrouwen op wie wij eigenlijk allen zo jaloers zijn, onder de lagen make up en klatergoud, blijkt te worstelen met exact dezelfde problemen als wij.
Aan het eind van de dag kijken wij immers allemaal in dezelfde spiegel, die onze kraaienpoten en dreigende aftakeling niet verhullen kan. Daar kan geen reservaat tegen op. En die gedachte biedt ons troost. En – in filmvorm – veel vermaak.
Angela Carper heeft beginnende kraaienpootjes en troost zich met de gedachte dat ook Gooische vrouwen daarmee worstelen.
