Foo Fighters. Bij iedere nieuwe plaat die ik van ze koop denk ik, vlák voor ik de eerste keer op play druk, hetzelfde: “Die vorige toppen lukt toch nooit.“ En bij elke plaat doen ze het verdomme toch. Iedere plaat worden de songs beter en complexer en iedere plaat is grootser geproduceerd dan de vorige. Hetzelfde geldt voor de liveshows: in de afgelopen 16 jaar is de band van een gemiddeld festivalbandje uitgegroeid tot een beestachtig goed geoliede machine. Mensen die de band meer dan eens live hebben gezien, kunnen en zullen dit beamen. “Kut”, moet de band gedacht hebben. “Hoe gaan we al de afgelopen miljoenenprojecten en uitverkochten stadia (met als hoogtepunt een met 85.000 man gevuld Wembley) toppen?” Wel, door terug naar de basis te gaan. Dave Grohl en kornuitennamen hun nieuwe plaat Wasting Light op in een garage. Op tape. Omdat het kan en bovendien omdat het belachelijk goed klink, zo blijkt.
Nirvana
Want dat dóet Wasting Light, goed klinken. De plaat, die op 11 april wereldwijd ter winkel verschijnt (en nu onder andere HIER te beluisteren is), klinkt als een klok of tien. Geen gelul en gedoe, gewoon goede rockmuziek maken. Geen strijkers en vervangende drumsounds, gewoon weer een drummer, een bassist, drie gitaristen en gaan met die banaan. Drie gitaristen? Jup. Pat Smear, voormalig Foo-bandlid en Nirvana’s tourgitarist in ’93, heeft zich weer aangesloten bij de band. Saillant detail aan de plaat is dan ook dat Dave, die zich zelden uitlaat omtrent zijn tijd bij Nirvana of zijn relatie met Cobain, deze keer niet geschroomd heeft om te laten zien waar zijn roots liggen. Zo staat er op de plaat een heuse “feat. Krist Novoselic” (‘I Should Have Known’) en stond niemand minder dan Butch Vig, de grote man achter Nevermind, achter de knoppen wat de productie betreft. “This one’s for Kurt”, zei Dave ook nog toen hij even geleden zijn door NME uitgereikte Godlike Genius Award in ontvangst nam.
Wat mij betreft volgen de bands met een status als die van Foo Fighters het voorbeeld van Wasting Light op. Terug naar de basis, weer laten zien waar je vandaan komt. Het lijkt mij tof: Chris Martin die met een akoestische gitaar weer eens een mooi liedje zingt, RHCP die weer ouderwets funk spelen (weliswaar zonder Frusciante, maar toch) en Paskal Jakobsen die weer zwijgend garnalen pelt ergens in een hutje in Zeeland. Alleen. Dat zou mooi zijn.
14 Congolezen en een Belg
Ik mis het, bands waarbij je twee gitaren op een album hoort, puur om het simpele feit dat ze maar twee gitaristen hebben. Het aftikken van de drummer, ik wil dat horen. Ik denk dat Dave Grohl en kornuiten dat na de vorige plaat doorhadden: mooier en gepolijster dan dit kunnen we het niet maken. Aan de andere kant ben ik ook wel benieuwd waar al dat over produceren ooit nog eens in uitmondt: Fall Out Boy, bekend om hun overproducties, die met bijna net echte dierengeluiden op de achtergrond 14 Congolezen en een Belg hun refreintjes in laten zingen op een bed van vet gave synthesizers die gitaren imiteren. Heeft ook wel wat. En daarbij kon ik me geen betere afsluiter bedenken voor een column als deze. Tot volgende week!
Tim Hofman werd eerder gecensureerd van 3voor12 en heeft een zus die Roos heet, vandaar dat hij op Twitter bekend staat als @debroervanroos
