Wie denkt dat het voeren van campagnes in Amerika met opgeheven hoofd kan, heeft het mist. Niets is te gek, te vernederend, als het gaat om fundraising. Sinds Obama de lat in 2008 weer wat hoger legde en ruim een miljard dollar uitgaf om de verkiezingen te winnen, is dat het nieuwe streefbedrag. Een miljard dollar, $1.000.000.000 of bijna 4 dollar voor elke man, vrouw en kind, kiesgerechtigd of niet, dat in de Verenigde Staten woont. Nu de campagnes traag beginnen en de Republikeinse partij nog steeds geen duidelijke favoriet voor de nominatie heeft, kijkt het hele land naar de bedragen die de kandidaten binnen halen. De nominatie en het presidentschap zijn te koop.
De hele verkiezingsstrijd gaat naar schatting zo’n 2,5 tot 3 miljard dollar kosten. Een miljard voor de Democratrische kandidaat, een miljard voor de Republikeinse kandidaat en een half tot één miljard voor de verschillende Republikeinen en een enkele Democraat die zich wel verkiesbaar stellen, maar die geen nominatie in de wacht weten te slepen. Een investering van 3 miljard dollar zou tienduizenden kinderen die nu geen geld hebben voor een college degree aan een opleiding kunnen helpen. Het zou duizenden Amerikanen die nu nog onverzekerd door het leven gaan, aan gezondheidszorg kunnen helpen. Het zou het begrotingstekort stevig kunnen terugdringen. Toch is het niet perse slecht dat dergelijke bedragen aan de campagne worden uitgegeven.
Media
Om te beginnen ziet het Amerikaanse media-landschap er heel anders uit dan in Nederland. Wij hebben voornamelijk landelijke media. Een paar landelijke kranten, een stuk of tien landelijke tv-zenders en wat landelijke radio, wie daar aandacht krijgt bereikt de hele bevolking. In Amerika zijn echter lokale kranten, tv en radio dominant. Een advertentie wordt niet in één of twee kranten geplaatst, maar in honderden. Een campagnespotje moet op vele tientallen zenders uitgezonden worden om effect te hebben. Het bereiken van ruim 300 miljoen mensen die allen hun eigen media hebben is kostbaar.
De keuze zou natuurlijk kunnen zijn om dat niet te doen, om de media in dunbevolkte staten links te laten liggen en alleen te focussen op wat nationale zenders en vooraanstaande kranten. Het gevolg daarvan zou echter zijn dat een groot deel van de bevolking effectief wordt uitgesloten van het democratische proces. Een kandidaat zou er ook voor kunnen kiezen om niet het hele land door te reizen en met kiezers in alle staten te praten, maar veilig vanuit Washington D.C. campagne te voeren. Ook dan zou echter een groot deel van de bevolking niet bij de verkiezingen betrokken worden.
Democratie
Amerikanen noemen hun land vaak The Greatest Democracy in the World. Op die titel valt veel af te dingen, maar één ding moeten we ze nageven: nergens in de wereld wordt zo veel moeite gedaan en geld gestoken in het overtuigen van de kiezer. Dat is de kern van democratie, dat politici de tijd en moeite nemen om aan de kiezers uit te leggen wat ze willen doen, wat ze gedaan hebben en waarom zij de aangewezen man of vrouw zijn om het land verder te helpen. Ondanks de enorme bevolking zijn de verkiezingsuitslagen meestal heel spannend, juist omdat er zoveel moeite wordt genomen om de bevolking te overtuigen. De gunst van de kiezer mag dan te koop zijn, de macht van de kiezer staat wel centraal in Amerika, meer dan waar dan ook ter wereld.
Adriaan Andringa zal tot de presidentsverkiezingen in 2012 regelmatig verslag doen van het Amerikaanse politieke schouwspel.
