Het is de schuld van Martin Bril. Begrijp me niet verkeerd, ik waardeer het werk van de beste man ongelooflijk, en ook de verscheidene televisieoptredens die hij deed. Maar één ding neem ik hem kwalijk. Rokjesdag. Hij heeft natuurlijk niet bedacht dat alle vrouwen op een bepaalde dag in het seizoen in rokjes en blote benen gaan lopen. Maar, hij is wel de naamgever van deze dag. Hij is degene die deze dag groot heeft gemaakt. Die beruchte dag.
Ik doe er bewust niet aan mee. Niet zozeer omdat ik weiger met de trend mee te gaan. Ook niet omdat mijn benen te dik of te kort zijn om me ongemakkelijk te voelen. En het feit dat mijn benen eruit zien als melkflessen: ik identificeer me op de appels na graag met Sneeuwwitje. Sterke vrouw was dat. Nee. Het probleem van rokjesdag zit ‘m in het volgende. De Hollandse windvlagen.
Niets is ongemakkelijker dan een windvlaag wanneer een rokje gedragen wordt. Een rustig fietstochtje wordt ineens een stripteaseact. Een middagje parkhangen lijkt meer op een erotiekwinkel. En een terrasje lijkt meer op Erotische Megastore Miranda. Not my cup of tea. Ik voel me ongemakkelijk. Ik wil niet dat iemand mijn met liefde gekochte lingerie ziet. Mijn lingerie is me teveel waard om zomaar aan de wereld te laten zien.
Behalve dat het ongemakkelijk is in de wind, voelt het ook nog eens ongemakkelijk vanwege de constante oplettendheid die nodig is. Ik zit nogal graag in een kleermakerszit. Geen goed idee met een rokje. Met een legging onder het rokje is het nog te vergeven, maar een rokje zonder legging en wel een kleermakerszit? No way. We zien al genoeg camel toes op het strand. Die hoeven we niet ook nog eens van fietsende dames, op het terras en in het park. Alsjeblieft.
Er is dan ook maar één ding dat ik wil vragen aan de onvoorzichtige rokjesdragers. Heb wat zelfrespect. En als je dat niet hebt of steeds vergeet: houd het lekker bij de hotpants. Doe ik ook. Wel zo veilig.
