Het stuk Geef pedofielen een podium van Esther Vogel over de uitzending van het programma JONG, waarin een pedofiel en een seksueel misbruikte jongen beiden aan het woord kwamen is exemplarisch voor de wijze waarop vandaag de dag wordt gekeken naar pedofilie. Esther heeft ingezien dat er een groot verschil is tussen pedofilie en pedoseksualiteit, maar toch bespeur ik een bepaalde gereserveerdheid om helemaal overstag te gaan en te verklaren dat pedofilie een fenomeen is waar normaal en geëmancipeerd mee moet worden omgegaan.
Het laatste taboe
Ik heb al jaren het gevoel dat pedofilie het laatste taboe is, in die zin dat er zelfs in onze liberale maatschappij alleen maar extreem negatief over gesproken mag worden. En als je al neutraal over pedofilie schrijft, dan moet je verhaal doorspekt zijn van verzekeringen dat je zelf geen pedofiel bent. Omdat pedofilie een no go-area is, is er geen politicus die zich waagt aan dit hete hangijzer. In de media wordt alleen aandacht gegeven aan pedoseksualiteit, maar sec pedofilie behandelen komt bijna nooit voor. JONG is dan ook een witte raaf, al had ik deze niet van de EO verwacht.
Mijn kijk op pedofilie lijkt sterk op mijn kijk op homoseksualiteit en iedere andere geaardheid die afwijkt van de sociale norm. Let wel: sociále norm! Ik zie het namelijk niet als een kwaal, want deze mensen zijn mijns inziens niet ziek. Ze worden beperkt door de maatschappij, ze worden gediscrimineerd en moeten dikwijls voor hun geaardheid uitkomen in de puberteit; de psychisch moeilijkste fase van hun leven. Die worsteling levert inderdaad vaak psychische problemen op en met die moeilijkheden in het achterhoofd moet een pedofiel vrij zijn om zijn opgekropte gevoelens te uiten bij een psycholoog en om behandeld te kunnen worden. Voor mij is de notie dat pedofielen aangetrokken zijn tot kinderen en homofielen tot hetzelfde geslacht, het einde van het verhaal. Ik zoek daar verder niets achter, omdat dat een futiele zoektocht zou zijn. Er valt niets te ‘begrijpen’ of te ‘verklaren’. Uit wetenschappelijk oogpunt is het interessant voor biologen om oorzaken voor verschillen in seksuele geaardheid te vinden, maar daar blijft het bij.
Seksuele driften
Maatschappelijk gezien verschilt pedofilie wel van homofilie in de zin dat als seksuele driften tot uiting komen er bij pedofilie ook slachtoffers vallen. Een pedofiel is dus beperkt in zijn seksuele driften, omdat wij als maatschappij – terecht – bescherming bieden aan weerloze kinderen. Een beetje begrip voor deze schizofrene situatie is het minste dat wij als maatschappij terug kunnen geven. Dit beetje begrip wordt echter zelden opgebracht. Het is dan ook teleurstellend dat in Geef pedofielen een podium nog een stap verder wordt gegaan met de vergelijking tussen pedofilie en homofilie. In de passage waar pedofilie een verachtelijke kwaal genoemd wordt, noemt de schrijfster ook homofilie een kwaal, maar komt op dat laatste weer terug uit doorzichte politieke correctheid. Dat laat precies zien waar het aan schort. Het schort aan sociale acceptatie.
Voor eenieder die de vergelijking maakt tussen homofilie en pedofilie geldt dat hij of zij tot een bepaald inzicht komt, dat beide begrippen duiden op iets dat in vergelijkbare zin afwijkt van wat zogenaamd normaal is. Men kan alleen niet precies duiden wat het verschil is, omdat het verschil alleen tussen de oren bestaat. In het geval van Esther is de tekst opgeschreven, herlezen en herschreven. Er moet twijfel geweest zijn over de rare kronkelredenering, maar desondanks was dat blijkbaar het beste dat er van te maken was. Domweg, omdat er een hardnekkige idée fixe is, waardoor er niet geaccepteerd kan worden dat pedofilie normaler is dan de meeste mensen willen toegeven.
Waar Esther niet uit haar woorden kwam zijn er ook nog zat mensen die denken goed onderbouwde argumenten te hebben tegen pedofilie en homofilie. Over zeloten met een Bijbel of Koran in de hand heb ik niet veel te melden, omdat iedere discussie begint en eindigt met opvattingen over de legitimiteit van hun theologie. Sommigen zien echter in homofilie en pedofilie een biologische afwijking, met als argument dat het tegen onze voortplantingsdriften ingaat. Misschien is dit waar, maar een dergelijk argument gaat regelmatig voorbij aan het feit dat het biologisch gezien ook niet honderd procent akkoord is, dat er gezinnen zonder kinderen bestaan, en voor mijn part gezinnen met maar één kind. De natuur eist namelijk dat we méér dan twee kinderen per echtpaar moeten krijgen, indien we onze soort in stand willen houden. In onze westerse maatschappij hoor ik daar nooit iemand over; laten wij daarom ook de samenleving zijn die tot inzicht komt als het gaat om verouderde denkbeelden over homo’s en pedo’s.
Pedofilie
Ik heb aangegeven wat ik vond van stelling dat zowel homofilie en pedofilie aandoeningen zijn. Ik heb ook aangegeven dat ik het krom vind om er voor te kiezen om terug te komen op de stelling over homofilie, maar niet op die over pedofilie. Er is, helaas, nog één grote steen waar ik over struikel en dat is de opbouw die wordt gehanteerd in bijna alle publieke uitingen over pedofilie. Ik vind de keuze van Esther Vogel om Robert M. prominent in haar stuk over pedofilie te zetten, onnodig en suggestief. Wanneer je een tekst schrijft over hoe je tot het inzicht bent gekomen dat pedofilie en pedoseksualiteit verschillende dingen zijn, is het nergens voor nodig om het fenomeen pedofilie te framen met een verhaal over Robert M. Of de auteur is niet geloofwaardig wanneer ze zegt tot nieuwe inzichten gekomen te zijn als het gaat om een afwijkende seksuele geaardheid, of ze heeft willens en wetens getracht pedofilie in een kwaad daglicht te zetten door Robert M er aan z’n haren bij te trekken.
De auteur en de lezers moeten goed bij zichzelf te rade gaan of ze werkelijk denken dat het goed is dat: “deze pedofiel zijn woordje heeft kunnen doen”. Ik heb mijn twijfels, omdat een bepaald patroon zich keer op keer herhaalt. Desondanks ben ik wel blij dat er enige verbetering zichtbaar is. Het is moeilijk om door de bomen het bos te zien als het gaat om pedofilie. Er is veel ruis in de vorm van berichtgeving over pedoseksualiteit en dus kindermisbruik. Ik besef dat mijn standpunten wellicht erg liberaal overkomen, op het puristische af, maar ik zie weinig verschil tussen de huidige discussie over pedofilie en alle discussie op het gebied van emancipatie die er tot vandaag zijn geleverd.
Stefan de Koning
