Beste GroenLinks-leden, beste mensen, de afgelopen weken na bekendmaking van mijn kandidatuur voor het lijsttrekkerschap van GroenLinks heb ik een enorme hoeveelheid commentaren en analyses gelezen, reacties gezien via Twitter en Facebook, gediscussieerd in de media en zaaltjes en vooral veel gesproken met mensen op straat. Van emotionele leden die zich zorgen maken over de partij tot laaiend enthousiasten voorbijgangers die snakken naar meer vechtlust en idealen in de politiek. Het zijn weken geweest die ik nooit meer zal vergeten.
Bitterzoete weken
Er zat een reactie bij die ik niet alleen nooit zal vergeten, maar die me heeft gevormd en veranderd voor de rest van mijn leven. Een mailtje. Van een GroenLinks-lid:
“Het gaat nu echt niet om de details, het gaat er nu om, hoe jij naar het leven en de wensen die wij als mensen hebben, kijkt. Naar hoe wij over 20 jaar leven met elkaar. Hoe mooi het kan zijn om die wereld voor ogen te hebben en daar naar toe te (snel-)wandelen. De zgn idealist is juist een realist!! Vertel jouw ideeën en waarom dat juist realistische politiek is. Dat het hoog tijd is om juist met grote doelen voor ogen te kijken.”
Staatsschuld
Ik weet niet wat het precies was dat zo beklijfde, maar ik zag bij het lezen van deze tekst in een splitsecond de afgelopen jaren in de Tweede Kamer voorbijsnellen in het besef dat politiek te veel verworden is tot minuscule details in plaats van een groter ideaal. Ik zag ineens voor me hoe oplettende blikken van Kamerleden tijdens debatten veranderen in glazige desinteresse als Esther Ouwehand of Marianne Thieme spreken over meer dan centen. Ik zag voor me hoe we elkaar allemaal beconcurreren om als eerste mondelinge vragen en spoeddebatten aan te melden naar aanleiding van krantenkoppen. Het voelde zo klein ineens. Nutteloos zelfs. Dat gevoel is nog sterker geworden na het debat over het begrotingsakkoord voor 2013. Een debat met getallen in plaats van mensen in de hoofdrol; drie procent. 3,2 procent. Nul procent. Een verhelderend debat voor mij, omdat ik tot de conclusie ben gekomen dat ik eigenlijk helemaal niet badend in het zweet wakker lig van de staatsschuld.
” Ik zag ineens voor me hoe oplettende blikken van Kamerleden tijdens debatten veranderen in glazige desinteresse als Esther Ouwehand of Marianne Thieme spreken over meer dan centen.
Want wat hebben we aan een ‘gevulde schatkist’ op een leeggeroofde planeet? Wat hebben we aan begrotingsevenwicht in een samenleving die uit balans is? Wat heeft de volgende generatie aan een schuldloze staat als ze in ruil daarvoor karig onderwijs, verschraalde zorg, vertrapte natuur en een vastgeroeste arbeidsmarkt krijgt doorgeschoven?
Politiek gaat over grote verhalen
De samenleving is meer dan een begroting, mensen zijn meer dan euro’s en politici meer dan rekenmachines. Politiek is veel meer dan optellen en aftrekken om een begrotingsakkoord te sluiten. Politiek gaat over kwaliteit van leven. Over de link tussen schone lucht en hoe we ons voelen en hoelang we leven. Over gezonde voeding in relatie tot onze volksgezondheid en stijgende zorguitgaven. Over de link tussen schone energie en democratiseringsprocessen in het Midden-Oosten. Over het verband tussen schoon drinkwater en vluchtelingenstromen. Over de stijgende zeespiegel en de kosten van de verhoging van de dijken. Over hoe hyperconsumentisme en de klimaatcrisis, voedselcrisis en schuldencrisis samenhangen. Over democratie als enige uitweg tegen de crises. Politiek gaat over grote verhalen. Over mensen bewegen en de mogelijkheid bieden om baas te zijn over hun eigen bestaan en daarmee een bijdrage te leveren aan een ander. Deze verkiezingen gaan niet over 2013, maar 2030.
Dit is waar GroenLinks voor op aarde is. Dit is waarom wij er moeten zijn. Dit is waarom mensen op 12 september op ons moeten stemmen. En dit is waarom ik lijsttrekker van deze partij van idealisten wil zijn.
Denk groot. Jullie kunnen stemmen tot 5 juni middernacht.
Strijdbare groet,
Tofik Dibi
P.S. Dank voor je mailtje Diederik Izaks
CC-Foto: Bob Bronshoff
