Zondagavond. Drie meisjes, twee flessen drank, stokbrood, brownies en een lasagne. Na twee wasbeurten nog steeds zand in de spinazie, ik haat het als dat gebeurt. Enfin, de twee blondines in mijn bijzijn bleken een overdaad aan seksverhalen te hebben verzameld, ruim voldoende om het volledige menu inclusief naborrel mee te vullen. Ik heb maar geluisterd en gevraagd. Ik heb toch geen seksleven. Dat is een voordeel van het feit dat ik momenteel qua seksanekdotes weinig in de melk heb te brokkelen. Iedereen kan bij me terecht voor hun eigen perikelen, zonder dat ik ze in de rede val met mijn eigen seksleven. Een seksklankbord. Ik vrees dat het eerder een voordeel is voor anderen dan voor mezelf.
Terwijl mijn vriendinnen de kleinste details van vier maal seks op een nacht of een rendez vous met de vroegere bijlesleraar (wederom zonder daadwerkelijke seks, er is een trend zichtbaar) uitvoerig op tafel strooien, dien ik als gefrustreerde bijzitter. Vroeger, toen ik nog een seksleven had, was dat wel anders. De een was net lesbisch geworden, de ander was tijdens een te bezopen einde van het havo-gala met de mooiboy van de school in bed beland en bij mijzelf was er ook wel vaak wat gaande. Voor zover platte gespreksstof gaat waren het gloriedagen. We hadden als vriendengroep allemaal wel een toegevoegde waarde, met soms een uitschieter. Op het hoogtepunt van mijn eigen foute seksleven, de nog steeds veelbesproken affaire met de net iets te oude verkoper van de alternatieve kledingzaak, domineerde ik de eettafel.
Maar dat was toen. Inmiddels wordt er van mijn kant af en toe een anekdote van lang vervlogen tijden in de groep gegooid. Toch maakt mijn nieuwverworven passiviteit de samenkomsten niet tot een volkomen aanfluiting. Van de inmiddels enerverende sekslevens die mijn vrienden rijk zijn valt aardig wat op te steken. Misschien handig, voor later.
