Wie ongeneeslijk ziek is, kan natuurlijk – leve de originaliteit – als laatste wens een ritje in een formule 1-wagen willen maken of een reisje naar Disney Land bovenaan zijn bucket list hebben staan. Maar je kunt ook gewoon de allergrootste seriemoordenaar van Amsterdam en omstreken willen worden. Dat is de droom van Sylvester Opperman, de zeventienjarige hoofdpersoon in James Worthy’s nieuwste roman Zwarte Sylvester. Sylvester gaat dood aan een hersentumor, maar voordat het zover is, trekt hij moordend door Amsterdam, geholpen door zijn vader Rufus die niets liever wil dan zijn zoon gelukkig maken. Ook al kost dat 28 levens.
James Worthy debuteerde vorig jaar met de roman James Worthy. Binnen zes maanden werden er meer dan 20.000 exemplaren verkocht. Het is de vraag of dit ook gaat lukken met Zwarte Sylvester. Het boek leest vlot, maar de lezer krijgt wel erg vaak het idee dat Worthy een compilatie van Seven, Saw, Natural Born Killers en Clockwork Orange gemaakt heeft. Beter goed gejat dan slecht bedacht. Desalniettemin sleept het verhaal voort en duurt het wel erg lang voordat Sylvester veertig keer geniest heeft en hij bezwijkt aan de druk in zijn hersenen.
Monster van Mokum
En dat is zonde, want de vondst is mooi. In ‘Zwarte Sylvester’ tellen de hoofstukken terug: van 40 naar 0. Terugverwijzend naar de tijd die Sylvester volgens zijn arts nog heeft: 40 niezen. Tijdens het aftellen pleegt Sylvester allerlei moorden. Met scheermesjes, door ophanging (een verwijzing naar zijn moeder die zichzelf zestien jaar geleden heeft opgehangen in de tuin), met een ordinair pistool en een mes. Het afsnijden van ledematen, het met een mes schrijven in de buik van de slachtoffers: niets sadistisch is hem vreemd. De moorden zijn expliciet en met zwarte humor opgeschreven. En intussen wordt er op de radio, televisie en in kranten gesproken over het Monster van Mokum. Sylvesters ultieme moordwapen? Een zwaard van bevroren sperma, dat met de doodsteek smelt en DNA-materiaal achterlaat.
De eerste moorden doen de lezer nog gruwelen en maken de gebruikers van maagzuurremmers wellicht wat misselijk. Maar daarna is de lezer wel afgestompt. Veel viezer kan het niet worden bij moord nummer 20. Toch maken de woordspelingen en taalgrapjes van Worthy het één en ander goed. Soms is hij zelfs lief en poëtisch. Zoals wanneer hij over zijn moeder praat. “De glimlach van een trotse moeder is de vijl in de verjaardagstaart van een gevangene, de kruik als je het koud hebt en het washandje als je met verhoging op bed ligt.”
Helaas zit het boek ook vol met “slingers van sperma” en met gezuig “aan de half slappe piemels van getrouwde mannen”. De nieuwe Worthy: net teveel smakeloosheid op 185 pagina’s seriemoorden.
James Worthy, Zwarte Sylvester (Lebowsky Achievers, €16,90)
