“Later kom ik terug op het thema”, zei hij. Als een groot schrijver die een nieuw boek aankondigt, een hoogleraar die zijn theorie bewaart voor een nieuw onderzoek: later kom ik er op terug, wacht u rustig af.De Italiaanse bondscoach Cesare Prandelli was onder luid applaus van journalisten bij de persconferentie aangekomen.Maar net nu zijn team een van de favorieten (Duitsland) uit het toernooi had geknikkerd, en met verrassend on-Italiaans voetbal de finale had bereikt, begon Prandelli op ontwapenende wijze over zijn vertrek. Hij zei dat de afgelopen twee maanden zwaar zijn geweest, ondanks de goede band met bond en spelers. “Het ligt als een zware last op mijn schouders. Ik heb niet de rust waar ik eigenlijk naar op zoek was.” Meer wilde hij niet kwijt.
Niemand durft het te zeggen – geen speler, geen coach – maar de druk is ook immens. Bert van Marwijk in zijn laatste wedstrijd als bondscoach, een totaal ander mens. Hij liep te schreeuwen, te tieren, te vloeken, te zuchten en te steunen. Hij zocht zelfs de vierde man op om aan te geven dat het toch echt geen overtreding was. Alsof dat zou helpen. Dit was wat druk met een mens doet.
Nu maakt Prandelli zich misschien wat snel druk. Je zou het niet zeggen als je hem voor de dug-out ziet staan, maar de Italiaan zei na de 2-0 overwinning op Ierland al opgelucht te zijn en was blij dat er een einde kwam aan zijn lijden. “Want geleden heb ik, op het eind. Voor je het weet, maakt een klutsbal een eind aan je dromen.” Zelfs een wedstrijd tegen het zwakste team van het EK doet gekke dingen met een coach.
Ik vraag het me iedere keer weer af als een trainer ontslagen wordt of opstapt: wat doet zo’n man, na weken beschimpt te zijn? Wat doe je, verlost van alle aandacht en druk? Wat doet Bert nu? Ligt hij op het strand? Schildert hij zijn huis? Snoeit hij de tuin?
Het is tijd voor het eind van het EK. Drie weken lang heb ik berichten over het grote-mensen-nieuws aan me voorbij laten gaan. Nu en dan zag ik het wel in mijn timeline op Twitter: ‘Rutte bekritiseerd over Europa’, ‘Vandaag 150 doden in Syrië’, maar ik heb steeds de andere kant op gekeken. Balotelli die in het gras lag terwijl de rest van de groep aan het opdrukken was: veel belangrijker. Drie weken EK is drie weken voetbal. En dat eist zijn tol.
Ook voor de slager waarnaast ik aan de bar zat, ergens in een dorpje in midden-Nederland waar ik was beland. Hij vertelde iedere dag om zes uur op te staan en om zeven uur weer thuis te zijn. Zes dagen per week. Maar hij keek alle wedstrijden. “En nu heb ik wat slaapgebrek, want ik wil ook al dat ‘geouweteringhoer’ daarna nog zien.”
Na zondag kunnen we ons met andere zaken bezighouden en is de druk bij Prandelli weg. Dan kan hij naar de rust en lopen tot de zon komt. En gaan wij gewoon naar de volgende gekte. Vanaf nu met z’n allen op de schouders van Gesink hangen. Dan is daar de druk.
