Haast orgastisch viert Sabine Lisicki haar overwinning in de vierde ronde op Maria Sharapova. De Duitse wordt spontaan gek als ze het winnende punt binnen heeft. Op yoga-achtige wijze hopt ze op haar knieën richting net om de felicitaties van de nummer één van de wereld in ontvangst te nemen.
Waterloo
Veel eerder in het toernooi doet Lukas Rosol eveneens een tennis Marco Tardelli’tje. Nadat de Tsjech de winst op Rafael Nadal heeft veiliggesteld, met granaat 163 of zo van deze tweede ronde-partij, laat ook de nummer 100 zich volledig gaan. De juichremmen gaan er compleet af. Het is me ook niet wat; de oud-Wimbledonwinnaar en de mondiale nummer twee naar huis sturen als relatieve nobody.
Dat is het ook. Maar bij het zien van deze blije beelden weet je zeker dat Rosol zijn koffers kan pakken. De juichval is namelijk de eigen knieval. Niet doen! Het is het begin van de sportieve ondergang. Zo blijkt ook wel in de gevallen van Lisicki en Rosol. Hun Waterloo vinden zij daarna direct; in respectievelijk de kwartfinale en de derde ronde.
Sportwijsheid van ‘De Kraai’
Wetenschappelijk dichtgetimmerd is deze stelling niet. Net zoals: neem een handje pepernoten en je hebt altijd een oneven aantal of een voetballer die scoort heeft een grotere kans op een gele kaart en vice versa. Zie het als een sportwijsheid. Eentje die Richard Krajicek ooit de wereld inslingerde.
Lees als argumentatie twee uitspraken van ‘De Kraai’ tijdens zijn glorietocht in 1996 op het heilige gras. “Maar ik voel me niet ongelofelijk opgewonden. Dat komt omdat ik nog steeds midden in het toernooi zit, daarom ben ik nog niet overdreven aan het juichen. Ik heb het gevoel dat het nog steeds niet afgelopen is”, zegt hij nadat hij Peter Sampras uit ‘zijn’ toernooi had geknikkerd.
Ook het bereiken van de finale was voor de Nederlander geen reden voor een overdreven vreugdedans op het centre court. “Ik stak één hand in de lucht nadat ik won, gaf Stoltenberg een hand en ging meteen de baan af. Geen tijd dus om te juichen of blij te zijn. De focus was nu op de finale gericht.”
Zijn tegenstander, MaliVai Washington, zakte wel diep door de knietjes toen hij Todd Martin in vijf sets naar huis stuurde. Krajicek wist waarschijnlijk al genoeg, toen hij zondag 4 juli 1996 de baan opliep.
Ontlading
Goed juichen is dus een kunst. Blijheid mag je tonen, maar dat moet je blijkbaar binnen de perken houden. Er moet spanning op de volgende prestatie blijven staan. Wie ontlaadt, is de volgende die naar huis gaat, is de tegelboodschap. Psychologisch interessante voeding.
Meest recente voorbeeld is de clash tussen de twee EK-finalisten. Italië was, gezien de heftige voorgeschiedenis, allang blij dat zij de eindstrijd hadden bereikt, terwijl de Spanjaarden constant lieten weten dat ze nog altijd hongerig waren. Ofwel: doelgericht bezig zijn. Deze details zijn beslissend in topsport. Ontlading is alleen voor echte winnaars weggelegd.
