Nederland op z’n smalst. Er vallen 80 renners snoeihard tegen het asfalt en we gaan klagen dat de Nederlanders het zo slecht doen in de Tour. Heeft het met de mislukte EK voetbal te maken? Het kan zijn dat Nederlanders sowieso zure successportkijkers zijn. Die kans is meer dan aanwezig zelfs.
Als Ranomi Kromowidjojo geen 3 gouden medailles haalt kijken we niet meer naar de Olympische Spelen, als Epke Zonderland van de rekstok valt wegens een 8-voudige dubbele Kiryenka met 33 lengteasdraaien, vinden we dat een teken van een zwakke topsportmentaliteit. Maar toch wringt er bij de Raboploeg iets extra’s. En dat hebben ze aan zichzelf te wijten. Niet in deze tour, maar wel het door het koersen in de afgelopen jaren. De bankiersploeg heeft ons niet van Oranje laten houden.
De Raboploeg heeft de afgelopen jaren in de Tour de France als collectief ondermaats gepresteerd. Door valpartijen van Gesink slecht in het klassement, door lam rijden van de rest waren er ook nauwelijks andere goede prestaties. Dit jaar is het extra erg. Met twee-en een halve kopman aan de start van de Tour, en nu al is iedereen weg voor het klassement. De Nederlandse reserveploeg- want zo kijken veel mensen er toch tegenaan – Vacansoleil-DCM, doen het niet veel beter. Maar hun kopman is tenminste écht halfdood, dus die kun je niets kwalijk nemen. En die hebben die leuke Hoogerland. De Nederlandse ontevredenheid is groot. En richt zich op de Rabobank.
Kritiek is eigen schuld.
Die ontevredenheid ligt grotendeels in het verleden. Een lange tijd zonder aansprekend resultaat, al die jaren zonder etappezege, dat helpt niet. Maar ook al die jaren zonder aansprekende resultaten in de echte klassiekers. Kan Gesink wel Emilia, Californië, Quebec winnen, dat is geen Luik of Vlaanderen. Natuurlijk stuit je in die koersen op beesten als Gilbert, Boonen of Cancellara. En als je het dan ook nog eens niet waarmaakt in de tour, gaat het publiek morren.
De belangrijkste reden voor het morren is echter dat Rabo jarenlang laf heeft gekoerst. Zowel voor als na Rasmussen, het was oer- en oersaai. Ooit kochten ze Levi Leipheimer, dat zegt genoeg. Nooit waren ze mee. Altijd afwachten, volgen, berekenend rijden. Bijna nooit eens lekker erin vliegen. Goed voor een bank, slecht voor een wielerploeg. Dat is precies waar een beetje wielerliefhebber een hekel aan heeft. Cadel Evans werd er jarenlang om verguisd. De Raboploeg werd nog net niet verguisd, simpelweg omdat het nou eenmaal de enige Nederlandse ploeg was. Doordat vorig jaar Vacansoleil-DCM, en daarvoor al Skil-Shimano, zich zo positief onderscheidde, valt het suffe koersen van de Rabo’s nog meer op. En, nogmaals, dat valt vooral op omdat ze met het saaie koersen geen resultaat halen. Nu worden ze dus wel verguisd.
Falen en de ommekeer
Dan de reden van het falen in deze tour. Dat is niets meer dan pech. Dit jaar was Gesink sterk in z’n hoofd en ondanks de beenbreuk ook nog eens in supervorm voor de tour. Bauke Mollema doet niet aan psyche. Kruijswijk kon doen wat hij wilde. Tot de val. Dat verandert fysiek alles. Dan kun je hele analyses maken waarom de Rabo’s “altijd” vallen, maar die analyses worden welhaast altijd gevormd door een selectief geheugen. Alle renners vallen immers. Natuurlijk, al die gasten zouden gewoon moeten veldrijden of baanrennen om beter te leren sturen, maar deze tour was het domme pech, geholpen door een ijdele Italiaan. Na zo’n val rijdt je nou eenmaal niet hard meer, zeker niet als je een paar maanden geleden nog een dubbele beenbreuk had.
Het goede nieuws is dat de Raborenners deze tour nog steeds fris in het hoofd lijken te zijn. Ze hebben nog steeds zin in de koers, meer dan ooit lijkt het wel. Er is geen rouwstemming. Het lijkt erop dat ze nu ook echt gaan aanvallen, zoals we het graag zien. In retrospectief zal deze tour daarom een ommekeer betekenen. De Rabo’s gaan aanvallen herontdekken. Nederland zal daardoor Nederland weer gaan houden van de grootste Nederlandse wielerploeg.
Geliefden mogen alles
Ja, je kan zeggen dat de ploegleiding had moeten gokken op podiumplaatsen in Giro of Vuelta. Maar dat zal niet meer relevant blijken. Want Erik Breukink herontdekt zijn Gavia-hart omdat hij wel moet als Gesink 100 kilometer op kop rijdt in de Koninginnenrit. Harold Knebel wordt Marc Madiot als Mollema een lange ontsnapping net niet tot een goed einde brengt. Jongetjes willen opeens geen Johnny meer zijn, maar Bauke. Laurens ten Dam mag opeens criteriums winnen van Hoogerland en zelfs Luis Leon Sanchez wordt in de Nederlandse huiskamers naar de 3e plek in de Classica San Sebastian toegeschreeuwd.
De truc is namelijk niet presteren. De truc is ook niet simpelweg in beeld rijden. De truc is onze harten veroveren. Dan is een dagsucces ook goed. Of een heroïsche net niet. Of met z’n allen een wanprestatie leveren, maar dan wel laten zien dat je ervoor gaat. Je moet krediet hebben bij de wielervolgers. Dat moeten ze de komende twee weken weer opbouwen. Door met grinta te koersen, niet bang te zijn, laten zien dat ze er lol in hebben. Laat ze maar even de Ludo Dierckxens van het peloton spelen. Als de bankiersploeg dat de komende twee weken doet, kunnen ze weer jaren vooruit. Dan gaan we het de Raboploeg weer gunnen. Het is dan geen probleem meer af en toe te vallen of te falen. En je zult zien, dan komt die 2e plek achter Contador in de Tour ook nog wel.
Huub Bellemakersis longtime Rabobasher, maar hoopt dat de oranje brigade zijn hart verovert.
