Aanvankelijk gaat alles mis in 7 Days in Havanna. De film opent met een jonge Amerikaanse toerist die in het nachtleven van de Cubaanse hoofdstad verdwaalt, een meisje aanklampt en haar naar zijn dure hotel meesleept. Net niet Lost in Translation, want het lukt The Hunger Games-tienerster Josh Hutcherson niet om de wanhopige eenzaamheid van een Bill Murray uit te stralen. Josh revancheert zich door sportief te reageren op het feit dat zijn uitverkoren meisje een jongen is. Ondertussen heeft regisseur Benicio del Toro alle kansen aangegrepen om de nachten van Havanna in warme koperkleurige beelden te vangen (drankmerk Havana Club is sponsor en dat merk je). Van iemand die als acteur zo fantastisch Che Guevara neerzette, had een minder clichematig verhaal over Cuba verwacht mogen worden.
Gelukkig voor de kijker bevat 7 Days in Havanna zeven filmpjes van zeven regisseurs, dus hij heeft nog zes kansen op een inkijkje in het Cubaanse leven. Hij moet lang wachten, want pas de laatste bijdrage van Laurent Cantet doet recht aan de alledaagse ‘lucha’, de strijd voor survival van de Cubanen. In een appartementengebouw heeft een Santeria(Cubaanse katholieke voodoovariant)-priesteres in een visioen gezien dat ze een feest met een minivijver voor de Heilige Maagd moet organiseren. Dus helpen alle inwoners met de zoektocht naar cement, tegels, muurverf en nog veel meer. Iedereen kibbelt met iedereen, maar voor de heilige Maria zet jong en oud zijn eigenbelang opzij. Fransman Cantet heeft gevoel voor de absurditeiten van het leven onder een socialistische dictatuur.
De andere zes…
In de andere minifilms figureren veel rum en mooie vrouwen in minimale jurkjes. Niets mis mee, maar we leren zo niets nieuws over Havana. Zoals gebruikelijk bij dit soort verzamelfilms is het acteerwerk op zijn best wisselvallig, alleen de soundtrack met uitmuntende musici houdt de zaak overeind.
Nog twee shorts verdienen vermelding: Gaspar Noé laat zien hoe een schoolmeisje moet boeten voor haar lesbische escapade en een nachtelijk Santeria-ritueel ondergaat. Een bewijs dat het Cubaanse regime officieel homo’s en lesbo’s gelijke rechten geeft, maar dat de bevolking daar qua opvattingen nog achteraan hobbelt.
De Palestijnse regisseur Elia Suleiman is de enige die op de Cubaanse politieke situatie ingaat. Een man probeert een onderhoud met Fidel Castro te krijgen, maar die is urenlang bezig met een (rechtstreeks op televisie uitgezonden) toespraak en kan zijn Palestijnse gast niet te woord staan. Castro was in zijn hoogtijdagen berucht onbereikbaar voor buitenlandse journalisten en diplomaten. Elke krantencorrespondenten begon zijn verblijf met een interviewaaanvraag, om daar vervolgens nooit meer iets over te horen. De dwaaltocht van de Palestijn over het eiland, wachtend op Fidel/Godott, verveelt geen seconde.
Cubanofiel
Uiteindelijk moet je wel erg Cubanofiel zijn om twee uur lang met plezier naar 7 Days in Havana te kijken. Dan kun je beter een kopie van de eerste Cubaanse zombiefilm Juan de los Muertos opscharrelen, en deze verbluffende satire bekijken. Van en door Cubanen, ook geschikt voor Europeanen.
