Tijd voor een bekentenis. Ik drink Fernandes, heb veel homo- en bi-vrienden en vind Turken vaak gezellige lui. Vooral van die dikke Turkse mannen die een eigen snackbar hebben waar ze dag in dag uit in staan te ploeteren. Daar heb ik veel respect voor. Een oude vriend van me frequenteert afkickklinieken. Ook heb ik een blinde oom en doe ik wel eens een stapje opzij als iemand in een rolstoel er langs wil.
Daartegenover staat dat ik een intense hekel heb aan wereldmuziek. Van die irritante kutherrie waar je respect voor dient op te brengen omdat het zo lekker authentiek is. Couscous vind ik viezer dan rijst en het blijft in je pan plakken. Vrouwen probeer ik vaak op de kast te jagen met antifeministische opmerkingen. Zonder erbij te lachen zodat ze denken dat ik het meen, en iedereen me een lul vindt. Dat vind ik grappig. In Polen ben ik nog nooit geweest en dat wil ik zo houden omdat het me totaal niet aantrekt. Woonwagenkampen idem dito.
Antifeministische grappen
Uit het stuk van Tofik Dibi eerder deze week op de Jaap kunnen we concluderen dat het niet uit zou moeten maken wat de persoonlijke achtergronden en voorkeuren van politici zijn – het gaat om hun politieke voorkeuren. Dat ben ik met hem eens. Ik hoop overigens ook dat hij politici hun persoonlijke ergernissen en afkeer gunt. Is een liefhebber van antifeministische grappen, die een hekel heeft aan wereldmuziek en couscous, welkom op de lijst van GroenLinks als hij wel alle politiekinhoudelijke, communicatieve en strategische competenties heeft die de kandidatencommissie van hem eist? Ik weet dat Tofik niet de dikste matties is met de kandidatencommissie, maar misschien kan hij het toch even voor me navragen. Ik ga er vanuit dat zo iemand welkom is.
Het stuk van Tofik is te makkelijk. Zijn stellingname ligt al jaren voor open doel en Tofik tikt ‘m even binnen. Al jarenlang lopen (met name linkse) politici op het Kwakoefestival rond te bazuinen dat ze zo van roti houden. Maar ten onrechte doen alsof je van roti houdt is nog irrelevant te noemen. Ten onrechte standpunten verdraaien is eerder schandalig te noemen. Want politici paaien kiezers niet alleen door te flirten met persoonlijke voorkeuren. Ze paaien kiezers ook door te flirten met politieke voorkeuren. Terwijl Plasterk (PvdA) voor een zaal vol Marokkanen en Turken roept dat zijn persvoorlichter Mohamed zo leuk meedoet aan de ramadan en Bashir (SP) voor een Kwakoe-tent vol Surinamers klaagt over te dure tickets naar Paramaribo, lopen GroenLinksers ook alle zaaltjes en festivals af. En daar zeggen ze nog veel gekkere dingen.
Het geld is gewoon op
Bij het COC-verkiezingsdebat afgelopen vrijdag zei Jolande Sap voor een zaal vol homo’s, lesbo’s, biseksuelen en transen dat het zo verschrikkelijk is dat alle multicultisubsidies door dit guurrechtse kabinet waren afgeschaft – omdat een Somalisch meisje vroeg waarom haar stichting voor lesbiennes met een multiculturele achtergrond geen subsidie meer kreeg. Schandalig vond Sap het, GroenLinks zou er alles aan doen om dit terug te draaien. Somalisch meisje blij met haar subsidie, Sap blij met een extra stem. Realiteit is dat er in het Kunduzakkoord welgeteld NUL bezuinigingen binnen het multiculturele domein zijn teruggedraaid, en dat GroenLinks nooit heeft aangegeven zich bij de Kunduz-onderhandelingen hiervoor ingezet te hebben. Terecht, want het geld is gewoon op, maar zeg dat dan als je voor een zaaltje staat waar iedereen in de illusie leeft dat er nog wel wat subsidies te verdelen zijn.
Tegelijkertijd toert Jesse Klaver door het land om zaaltjes vol babyboomers wijs te maken dat laag opgeleide ouderen, die vroeg zijn begonnen met werken en een zwaar beroep hebben gehad, gecompenseerd moeten worden voor de verhoging van de AOW-leeftijd. Bouwvakkers blij met het gratis geld, Klaver blij met wat extra stemmen. Realiteit is dat GroenLinks dit punt zó algemeen in haar verkiezingsprogramma heeft opgeschreven (“compensatie”, niet “financiële compensatie”) dat ze er niet op af te rekenen is bij een doorrekening door het CBS. Terecht, want het is een onbetaalbaar plan. Heb dan ook de ballen om dat te zeggen als je voor een zaal vol met babyboomers staat die denken dat er nog steeds geld is om uit te delen.
Heb jij die ballen wel, Tofik? Word dan eens lid van een partij die wél eerlijk durft te zeggen dat het geld op is.
Pieter Rietman (1983) is ondernemer en D66’er.
