De Nederlandse hockeymannen wisten gisteren de eindstrijd in de Olympische Spelen te bereiken door Groot-Brittannië met 9-2 te verslaan in de halve finale. Sorry hoor, maar als je in de halve finale van een Olympisch toernooi met 9-2 wint, mag je de gehele hockeysport wel opdoeken als Olympische sport. In sporten als turnen, wielrennen en atletiek trainen de sporters het hele jaar hun ballen uit hun broek en bij hockey kan een team met spelers die elkaars bloed wel kunnen drinken door een walk-over naar de finale. Absurd.
Met 9-2 winnen. Wie niet beter wist dacht dat er een potje basketbal gaande was tussen Nederland en Groot-Brittannië in Londen. Gelukkig was daar het foei (foei foei) lelijke blauwe veld (met roze, welke zieke geest heeft dat bedacht?) dat duidelijk maakte dat het echt hockey betrof. Je hoefde slechts met je ogen te knipperen en Nederland had er weer drie goals in liggen.
“JAAAAAAAA een strafcorner!!”
En dan het spel zelf. Het doel van hockey is, nog altijd, het maken van meer doelpunten dan de tegenstander. De manier waarop dat gedaan wordt is echter vrij apart: door zo veel mogelijk de bal op de voet van de tegenstander te slaan. Een strafcorner is immers bijna een garantie voor een doelpunt. Wat is de strafcorner dan ook een rare regel? Er is geen sport op aarde waarbij voor een licht vergrijp als ‘de bal tegen je voet aangeschoten krijgen’ zo’n zware straf wordt gegeven. Als de sport zich serieus wil nemen moet die regel toch aangepast worden? Desnoods een indirecte vrije slag vanaf het punt van de overtreding. Dan geef je de defensie tenminste nog de kans spelers te dekken…
Voetbalmiljonairs
En dan nog iets. Deze sportzomer zie je elke dag wel een tweet in de trant van: “Daar kunnen de voetbalmiljonairs een voorbeeld aan nemen!” Zo ook gisteren tijdens de halve finale van het mannenhockey.
Hoezo kunnen de ‘voetbalmiljonairs’ daar een voorbeeld aan nemen? De Nederlandse hockeyers staan elkaar, als je de krantenberichten moet geloven, meer naar het leven dan de voetballers. Echter beschikken zij over de luxe dat ze het opnemen tegen spelers die niet eens weten of er lucht of zand in een hockeybal zit (even series: wat zit er eigenlijk in een hockeybal?). De voetbalmiljonairs van Oranje namen het op tegen de voetbalmiljonairs van Duitsland en Portugal. De Duitse en Portugese voetbalmiljonairs wisten het anders wel te schoppen tot de halve finale van het afgelopen EK. Dus waar kunnen voetbalmiljonairs dan van leren? Dat ze beter een sport hadden kunnen kiezen waarin iedereen maar voor spek en bonen meedoet?
Sterker nog, dezelfde voetbalmiljonairs van ons haalden twee jaar geleden de WK-finale en kwamen een schoen van Casillas tekort voor een wereldtitel. Dezelfde voetbalmiljonairs. Waar hadden ze toen van moeten leren dan?
Oja, toen speelden ze geen mooi voetbal en waren het een stelletje schoppers. Je doet het ook nooit goed.
Opdoeken
Nee, op Nederlanders na zal niemand erom malen als hockey verdwijnt uit de Olympische Spelen. Wij zijn de enigen die er goed in zijn en de sport is inmiddels gedevalueerd naar een soortement van omgekeerde ‘panna’, waarbij het niet de bedoeling is om de bal door iemands benen te slaan, maar er tegenaan.
Opdoeken lijkt de beste optie, want Groot-Brittannië liet gisteren zien waar de Olympische Spelen dus NIET om draaien: meedoen is belangrijker dan winnen.
Lennart Beishuizen is ook te vinden op Twitter onder: @lenmb
