De onoplettende luisteraar zou zo maar kunnen denken dat Passion Pit op het nieuwe album Gossamer zorgeloze popmuziek maakt: electronische deuntjes voor wie wil dansen of meedeinen, met een zanger die te veel aan de heliumbalonnen heeft gezeten. Lichtzinnigheid die een handelsmerk van de electropop lijkt te zijn. Wie echter beter naar de teksten begint te luisteren ontdekt de dat tussen de vrolijke melodieën zich de wereld bevindt van zanger en songwriter Michael Angelakos, de wereld van een popster die dat eigenlijk niet aankan, van depressies, alcohol en medicijnen, van huiselijk geweld en constante excuses aan zijn geliefden.
Alcoholmisbruik
Passion Pit leverde eerder een EP (Chunk of Change, 2008) en een debuutalbum (Manners, 2009) af. Afgezien van het nummer Sleepyhead mag u van ondergetekende dat werk gerust negeren. Met het nieuwe album Gossamer ligt dat echter anders. Neem bijvoorbeeld al de openingstrack, het radiohitje Take A Walk. De meeslepende coupletten en het, toegegeven, ietwat drammerige refrein, zouden zomaar over een wandeling in een levendig en zonnig park kunnen gaan. Wat zingt Angelakos echter? “But then my partner called to say the pension funds were gone. He made some bad investments, now the counts are overdrawn.” Inderdaad, in het nummer verhaalt de zanger over de problemen van zijn familie in de financiële crisis.
Carried Away is ook een goed voorbeeld. Een vrolijk nummer, met een refrein dat je direct wilt meeneuriën. Wat zingen de hoge stemmetjes daar echter? “I get carried away, carried away, from you / When I’m open and afraid / ‘Cause I’m sorry, sorry ’bout that / Sorry ’bout things that I’ve said /Always let it get in my way.” Tevens bevat het nummer een van de mooiste en meest cynische regels over liefde die we dit jaar in de popmuziek te horen gaan krijgen: “Listen, I don’t really know you, and I don’t think I want to. But I think I can fake it if you can.”
Het hoogtepunt van het album is het downtempo nummer Constant Conversations, waarin Angelakos — net als in sommige andere nummers op het album — zijn geliefde Kristy Mucci aanspreekt, die hem door perioden van depressie en alcoholmisbruik heensleepte. Wat een zeer pijnlijke periode in het leven van beiden moet zijn geweest heeft geleid tot een album waarop Angelakos zichzelf overtroffen heeft.
Spagaat
Het is juist de spagaat van muziek en tekst die het album zo vreselijk interessant maakt. De muziek is makkelijk in het gehoor liggend en oh zo catchy. Wie daar echter doorheen luistert ontdekt een persoonlijk document van een gitzwarte periode.
Muzikaal gezien zou je soms wensen dat de band net iets langer de tijd had genomen — de melodieën zijn soms net iets te straightforward. Qua composities kan Passion Pit zich op dit album echter meten met muzikale concurrenten als Junior Boys en Hot Chip. Conceptueel gezien is het album misschien zelfs het beste wat de electropop ons de laatste paar jaar geboden heeft.
Voor wie geïnteresseerd is geraakt in het verhaal achter het album is het interview dat Angelakos deed met Pitchfork zeer aan te raden.
Sander Spek is een pretentieuze muzieksnob, dus neemt u zijn gebabbel vooral niet te serieus. Dat geldt echter niet voor de fantastische muziek die hij aanraadt.
