Eigenlijk is het flauw van me om zo moeilijk te doen over de vegetarische fase van mijn dochters. Ik heb er zelf meerdere gehad. De eerste toen ik vijftien was: een met ban-de-bom buttons behangen doemdenker die De Waarheid rondbracht in Amstelveen en om onduidelijke redenen volhield dat de uitvinding van de glasbak het directe gevolg was van mijn persoonlijke milieubewustzijn. Mijn ouders hebben er nog jaren om geschaterd: weet je wie de glasbak heeft uitgevonden? Hahahaha…
Het gebakken ei
Ik besloot van de ene op de andere dag te stoppen met vleeseten. Misschien speelde ook een rol dat ik mijn moeders vlees niet erg wist te waarderen. Eén keer in de week, op zaterdag, trok zij een jasschort aan en verdween in de keuken om een pan kipfilet, een pan varkenslappen en een pan sudderlappen klaar te maken. Vlees voor de hele week, dat in de loop van de week gaarder, taaier en saaier werd. Het voelde niet als een groot offer om mij daarvan los te maken.
Helaas was er geen alternatief. Ik kan me niet herinneren dat er zoiets als groenteburgers of kaasschnitzels bestond. De enige vleesvervanger die mijn moeder kende was het gebakken ei. Dus elke avond at ik een gebakken ei: spinazie, gekookte aardappelen en een gebakken ei; hutspot met een gebakken ei; zuurkoolstamppot met een gebakken ei; spruitjes met een gebakken ei. Ik heb het toch nog een week of drie volgehouden, toen ben ik gezwicht. Als ik me goed herinner bij een pan boerenkool met gebakken ei worst.
Deze week in de test
Voor dag twee van ons vegetarische experiment, koos ik een gerecht met vegetarische balletjes. Het recept schrijft twee schalen balletjes voor, dus ik kocht twee verschillende soorten: de vegaballetjes van Tivall en de balletjes van Vivera. Zo gaan we wat sneller door het vegaschap heen en kunnen we over een week of vier weer normaal eten.
Het testpanel
Wat kun je toch veel prachtige dingen met kerriepoeder! De dochters houden bijvoorbeeld helemaal niet van champignons, maar gebakken met een soeplepel kerrie hebben ze er geen enkele moeite meer mee. Misschien geldt datzelfde wel voor de balletjes in dit recept: ze smaakten vooral naar kerrie. Toch was er wel degelijk verschil. De Tivallballetjes zijn iets groter en hebben als je ze doorsnijdt een gelige binnenkant. De Viveraballetjes zijn rozig van kleur.
We waren het erover eens dat die van Tivall aan de droge kant zijn, maar dat ze met enige fantasie wel een gehaktgevoel oproepen. De Viveraballetjes zijn zachter, smeuïger, maar lijken minder op gehakt. Dochter A en ik vonden die het lekkerst. Dochter S koos voor Tivall. Tijdens de maaltijd mijmerden we wat over de gehaktballetjes die ik voor A’s verjaardagsfeestje had gemaakt. Ze vroegen wat ik daar nou eigenlijk mee deed om ze zo lekker te krijgen. Ik onthulde mijn geheime ingrediënt: kipkruiden. Dat, en een kilo gehakt natuurlijk, van koeien en varkens.
Score
Tivall vegaballetjes: een 7
Vivera balletjes: een 7,5
Volgende keer: tofu.
