Donderdag is voor mij haast traditioneel een rustdag. Hoewel Incubate letterlijk om de hoek plaatsvindt, zoek ik dan vroeg mijn bed op als voorbereiding op het zwaartepunt van het festival; vrijdag tot en met zondag. Dit jaar had ik daar echter graag verandering in gebracht. Maar een festival is keuzes maken, en daar ik – in samenspraak met mijn partner – ruime zeven jaar de keuze maakte om voor het ouderschap te gaan, zit ik deze donderdagavond toch thuis. Geen oppas, dus iemand moet beneden naar het gestommel boven luisteren. En daar ik op woensdag al doof stond te worden bij King Midas Sound, was het nu mijn beurt om op de bank te zitten.
Maar wel met het oog op de twittertimeline en een warm gevoel wanneer ik eerst lees dat Paradox vol is en daarna lees dat de donderdagavond zelfs uitverkocht is. Heavy Metal Bowlen was namelijk niet mijn keuze geweest, maar A Winged Victory For The Sullen en daarna Nils Frahm zouden mijn voorkeur hebben gekregen. Beide hebben zij vorig jaar een prachtig album afgeleverd, waar Nils Frahm met Felt in 2011 net van de eindejaarslijst af was gevallen, maar A Winged Victory For The Sullen een stevige vijfde plek had.
Zonnestralen op een weids besneeuwd veld
Het debuut van deze band, bestaande uit Dustin O’Halloran en Adam Witze, aangevuld met een trio strijkers, bevat zeven nummers die mij stuk voor stuk tot diep in de ziel raken. Opgebouwd uit minimal pianostukken, trage strijkpartijen en aan postrock referende gitaardrones brengt het tweetal een ode aan een van de verloren zielen van de popmuziek: Mark Linkous, beter bekend als Sparklehorse (wiens overlijden overigens ook door B. Fleischmann op nummer vier in mijn eindejaarslijst werd betreurd, maar dat is een ander verhaal). Als de plaat opent met strijkers en een paar open akkoorden op de vleugel zakt er een warme deken van berusting over mij, het gevoel van een gelukkige en warme herfst. In Requiem For A Static King Part One wordt het kouder, maar de intensiteit blijft hetzelfde en ondanks de winterse, soms haast ijzige, klanken, blijft er troost uit de minimal postrock spreken. Gitaar, een rits aan effecten om de toon zover mogelijk te verlengen en enkele aanslagen op een open vleugel zijn genoeg om bij mij de rillingen over mijn rug te laten lopen. Vooral het moment dat de piano door de gitaardrone heenbreekt in Part Two, de hemel breekt bij mij dan even open met een bad van zonnestralen op een weids besneeuwd veld. Mijn beeldend vermogen werkt op volle toeren op de neoklassiek van deze heren. En dat had ik dus graag live gezien, net als Nils Frahm (waar ik elders alreeds een lang verhaal over schreef) die een zeer gepassioneerde relatie heeft met zijn klavier. Maar mijn vriendin ook, die – laten we wel wezen – toch veel vaker aan het korte eind trekt dan ik.
Van haar begrijp ik dat ik werkelijk iets heb gemist, een charmante en humoristische Frahm, die Paradox al grappend mee in zijn spel neemt (op een gegeven moment zelfs letterlijk, wanneer hij met mensen uit het publiek achter de piano verder speelt). Een magische en innemende show van A Winged Victory For The Sullen. Maar wie weet heb ik een herkansing wanneer Erased Tapes, het Duitse label waarop beide artiesten hun werk uitbrengen en wellicht een van de meest aansprekende labels op het gebied van neoklassiek en experimentelere postrock van de laatste jaren, haar verjaardag komt vieren in Paradiso, vijftien oktober… Slechts een maand van nu. En anders heeft het label nog genoeg andere grootheden te bieden. Eens kijken of ik alvast oppas kan regelen.
