Die Arabische demonstranten: moeten die niet werken? Hebben ze niks beters te doen? Die reactie was de afgelopen week vaak te lezen. En straks lezen we dezelfde vragen over de raddraaiers in Haren. Uit heel Noord-Nederland kwamen ze aangestroomd om te zien wat er zou gebeuren. Al wisten ze dat natuurlijk allang. Dat werd lekker knokken met de politie. Spanning en sensatie. Alleen losers bleven thuis. Haren is een harde les. Een week lang konden we ons superieur achten aan die achterlijke wereld daar in het Midden-Oosten, maar nu is duidelijk dat we hier met exact hetzelfde probleem te maken hebben.
Een week lang konden de hele en halve deskundigen heerlijk superieur uitleggen hoe bar en boos het met de islamitische wereld gesteld was. Al die wankele, zwakke regeringen die niks konden uitrichten; die oververhitte imams die het domme volk straffeloos konden opstoken. Tja, dan krijg je dat soort excessen.
Armoede en conservatief geleuter
Nee, dat zegt niks over ‘de islam’ natuurlijk – maar het was wel duidelijk dat ze daar in alle opzichten (ook wat betreft beschaafde religie) ernstig achterliepen. En als de deskundige dan even zweeg, keken we met z’n allen weer even naar het harde bewijs: de lachende, gillende meute jongeren, de brandjes, het geplunder en geschreeuw. We huiverden. Gelukkig was dat alles ver weg. Gelukkig kon dat hier niet gebeuren.
En toen was daar Haren, met exact dezelfde taferelen. En of we het nu leuk vinden of niet: exact dezelfde oorzaken. Het gaat daar in het Midden-Oosten uiteraard niet om die film. En ook die fanatieke imams spelen maar een bijrol. Waar het om gaat is de straatarme jeugd daar in de Arabische wereld. Zonder werk, zonder enige toekomst; leven te midden van diepe armoede en conservatief geleuter. Reken maar dat die jeugd, wanneer duidelijk is dat het voor een keertje straffeloos kan, rampokkend door de straten gaat.
Klotebaan
En hier? De jeugd verveelt zich stierlijk; de jeugd heeft geen werk of een klotebaan waarmee ze ‘blij’ moeten zijn. De enige manier om die frustratie te uiten is, alweer, wachten op de juiste gelegenheid om dat veilig te doen. Wachten op een signaal om veilig en masse de confrontatie aan te gaan. Dat kan tijdens grote feesten (Hoek van Holland), of na een politieblunder (Londen), of gewoon na een oproep op Facebook. In de Arabische wereld heb je daarvoor het vrijdaggebed.
Die rellen daar in verweggistan gaan uiteraard niet om die film – dat is alleen maar een excuus om de frustratie eens flink op straat te gooien. Om gezien te worden. De Arabische jeugd wil aandacht. En ze weet dat ze aandacht krijgt als ze aan het rellen slaat. Dan komen de filmploegen aangesneld. Om ons later het cliché te verkopen dat we zo graag willen zien. Dat van de woeste islam.
De westerse jeugd gelooft niks; daar zijn ook geen imams om ze een vrijbrief te geven en de destructieve weg te wijzen. De westerse jeugd organiseert haar eigen samenkomsten. De aankondiging op Facebook (grof versterkt door de media) vormde de perfecte kans om bijeen te komen, en dan eens te kijken wat er gebeurt. En dat is dus ook gebeurd.
Haren of Karachi – ik zie geen verschil.
