Als je van verbazing van je stoel wil vallen, is het aan te raden Babel van Mumford & Sons te luisteren. Nog nooit heeft een album zo erg geklonken als de voorganger. Is dat slecht, vervelend? Niet direct, als je weg bent van Sigh No More, dan vind je het vast niet vervelend om precies dezelfde nummers met een iets andere tekst en betere productie nog een keer te horen. Ben je echter opzoek naar verrassing, dan is het aan te raden door te zappen naar het volgende station.
Wellicht dat je dan uitkomt bij het debuut van Carice van Houten. Een enorm verrassend album, vooral vanwege de ontvangst. Persoonlijk vind ik het prachtig dat de actrice haar horizon verbreedt en gewoon doet wat haar hart zegt. Vooral ook omdat ze dit doet met artiesten die ik zelf al enkele jaren, zo niet decennia, hoog heb zitten. Ken Stringfellow is een persoonlijke held van mij. You Avoid Parties (van de tweede langspeler van The Posies; Dear 23) is zelfs een van mijn favoriete nummers uit de jaren 90 en The Posies de band die ik sowieso het meeste heb gezien gedurende mijn leven. Maar dat is niet de enige van mijn helden die op See You On The Ice voorbij komt. Steve Shelley (Sonic Youth), Howe Gelb (Giant Sand), Antony (and the Johnsons) Hegarty en nog wat figuren die in meervoud – vaak zelfs nabij compleet – in mijn platenkast te vinden zijn. Helden met een grote H en een grote invloed op mijn muzikale ontwikkeling.
De eersteling van Carice van Houten zou mij dus omver moeten blazen, al die grootheden tezamen op een plaatje. Zou, want dat doet het niet. Het debuut van een van Neerlands beste actrices maakt haar niet een van Neerlands beste zangeressen. Sterker, was Carice niemand geweest dan was ik na twee nummers opgehouden met luisteren. Niet dat ze slecht zingt, maar het is zo flinterdun, oninteressant en vlak. Vooral wanneer de stemmen van Hegarty of Gelb naast haar opduiken, valt op hoe een middelmatig zangeres Van Houten is, met een mooie stem maar zonder duidelijk karakter. En daar zit dan ook de grote verrassing in, want heel Nederland bezingt het debuut alsof het de kleren van de keizer zijn, terwijl ik langs zij afwacht tot een kind uitroept “maar hij is naakt!”.
Onderwijl hoop ik natuurlijk wel dat al die Nederlanders die See You On Ice binnen twee weken naar goud en binnen twee maanden naar platina gaan helpen ook de moeite nemen te duiken in de huurlingen achter deze plaat. Dat ze het solo-debuut van JB Meijers uit de kortingsbakken komen redden, Frosting On The Beater van The Posies direct aanschaffen en net als ik grijs gaan draaien, of dat ze bij het volgende optreden van Giant Sand/Howe Gelb met mij en Carice van Houten naar singersongwriter staan te kijken (zoals afgelopen vrijdag in De Effenaar). Want die passie deel ik met Carice van Houten, een passie voor goede muziek die ik, als een prediker het evangelie, onder het volk wil verspreiden.
Raketkanon
Opzoek naar een echte verrassing, dus. En die vind ik bij het debuut van een paar jongen Belgen. De gehele plaat is pas te verkrijgen vanaf 3 oktober, maar de video van de vooruit geduwde knaller Herman zou een ieder ervan moeten overtuigen om die woensdag naar Gent af te reizen om daar de cd-presentatie mee te maken. Een geheel ander straatje dan Mumford & Sons of Carice van Houten, maar de tornado van noiserock, sludge en doom die in Jesus Lizard-stijl over de luisteraar heen wordt geblazen kan niemand onberoerd laten. Felle, spugend, direct en eerlijk; op het debuut RKTKN #1 laat Raketkanon tien nummers lang het rauwe achterste van de tong zien en horen. Een album dat naar zweet en hard werken riekt, en daarmee nooit hetzelfde grote publiek zal bereiken als de twee bovengenoemde artiesten. Zo nonconformistisch haalt de middenstroom niet, maar wel mijn platenspeler, met herhaling al de afgelopen weken. Van begin tot eind een grote verrassing die mij muzikaal en energiek verbaasd. HEERLIJK na al die voorspelbare en opgehemelde middenstroom die over drie maanden enkel en alleen stof staan te vangen. Maar wel goud verkopen, dat wel.
