En Donald Fagen gaat domweg verder waar hij in 2006 eindigde: met een nieuwe cd vol met melodieuze blues- en funknummers. Sunken Condos heet de cd, die 12 oktober uitkomt op i-tunes. We kregen hem vandaag door de bus geduwd en de muziek is weer even briljant als altijd. Donald Fagen haters (lees vooral deze sarcastische kritiek) mogen nu doorklikken, want de toetsenist van Steely Dan heeft wéér negen prachtnummers in elkaar geknutseld, met een bezetting waar hij al jaren mee tourt en cd’s opneemt. Dus, met producer en trompettist Michael Leonhart, met gitarist Jon Herington en een blazerssectie rondom altist Walt Weiskopf en baritonspeler Roger Rosenberg.
Toch zijn er een paar nieuwigheden die we toch even moeten memoreren. Muzikaal is Sunken Condos rauwer dan de drie voorgangers The Nightfly (1981), Kamakiriad (1993) en Morph the Cat (2006). Daar tegenover staat dat de teksten weer minder zwartgallig en verbitterd zijn dan op eerdere albums, sterker nog: de lyrics getuigen soms van levenslust en optimisme.
Geen demonen uit het verleden
Het lijkt erop dat heer Fagen het goed maakt. Natuurlijk is er altijd melancholie, maar de nieuwe cd van de ‘neurotische New Jersey hippie-jood’, zoals hij zichzelf omschrijft, is anders dan de vorige platen eens géén afrekening met de demonen uit het verleden. Fagen verwerkte depressies, echtscheidingsleed en crises in de relationele sfeer altijd graag in zijn muziek. “I feel much stronger. Than I have in years. My mind is sharp. And my spirit sound“, zingt Fagen op I’m not The Same About You, een zonnig uptempo funknummer dat eindigt met een aanstekelijke Toots Tielemans-achtige mondharmonica solo.
Het nummer werd eerder deze maand prijsgegeven op de site van Rolling Stone. I’m Not The Same Without You heeft zeker hit-potentie, maar is niet eens het beste nummer van de cd. Dat is nummer 4: Weather in My Head, een slepend bluesnummer in een zompig twaalf akkoorden schema. Het liedje is een vertraagde uitvoering van Jack Of Speed en kent dezelfde melancholieke gloed als Pretzel Logic, twee eerdere nummers van Fagen. Weather in my Head is nog wel beter dan deze klassiekers, vooral vanwege een hartverscheurende gitaarsolo van Jon Herington.
Morph the cat
De plaat zou dus wel eens een groter commercieel kunnen worden dan de ingetogen voorganger Morph the Cat uit 2006. Sunken Condos is toegankelijker en vrolijker, met een aantal nummers die verzonnen hadden kunnen zijn op de tekentafel van de Motown studio’s. Miss Marlene lijkt in de verte op Higher Ground van Stevie Wonder, Memorablia is een bitterzoet soul-nummer over vervlogen tijden en ook Fagens vette interpretatie van Out of the Ghetto van Isaac Hayes verdient een handvol ‘thumbs up‘.
Voor de rest zet Fagen ons weer hetzelfde recept voor van ingenieuze vet geproduceerde popmuziek met bitterzoete teksten. Okee, je moet er van houden. En als je er níet van houdt dan maak je maar zin, begrepen?
