Na een heel klein beetje emotie geproefd te hebben vorige week, waren de verwachtingen hoog gespannen gisteren. Zal het programma in eenzelfde lijn doorzetten of zijn we straks weer terug bij af? Vol goede moed kroop ik op de bank met mijn kop muntthee en mijn sloffen aan, zoals een goede Nederlander betaamt. Maar helaas bleef de actie uit en zijn we toch weer bijna volledig terug op het oude niveau, waarbij eigenlijk niks gebeurd. Hoewel hetgeen dat uitbleef enigszins opvallend en misschien ook wel vermakelijk was, zal Yvon nog hard moeten trekken aan dit bijna dode paard om haar succes op de zondagavond te behouden.
De homomansion van Willem
De mannen van Willem zitten als een soort Kwik, Kwek en Kwak met hun gele, rode en groene shirts in spanning te ontcijferen wat Willem eigenlijk probeert te zeggen met zijn onsamenhangende gestotter. Want eigenlijk begrijpt hij ook niet waarom hij de gezelligste van de drie mannen naar huis stuurt. Het is iets met gevoel. Het is zijn eerste gevoel dat Jacob weg moet, maar eigenlijk vindt hij dat helemaal niet leuk. Die arme Willem toch, kon hij maar een homomansion maken van zijn zorgboerderij. Dan kon hij al zijn kleurrijke homovriendjes behouden. Dan zou Klaas een stuk minder onzeker zijn over Willems gevoelens en hoefde Jurjen ook niet zo ingetogen te zijn met zijn overwinning. Want terwijl iedereen probeert mee te leven met Willems moeilijke keuze en Jacobs afwijzing, zit Jurjen met een smerige grijns zichzelf in gedachten schouderklopjes te geven. En hoewel hij nooit snel is, is hij er dit keer als de kippen bij. Jacob is namelijk nog niet weg of Jurjen wil het liefst de champagne al open knallen om zijn overwinning te vieren.
Bij Henrieke kun je een stoel horen kraken
Bij de arme Henrieke daarentegen, valt er absoluut niets te vieren. Zij zit de volledige logeerweek opgescheept met twee heuse autisten. Geen zinnig woord komt er uit en de mannen doen al helemaal geen moeite Henrieke voor zich te winnen. Het concept van Boer zoekt vrouw zal wellicht niet helder zijn voor de heren, want beide mannen geven aan dat zij niet het type zijn dat Henrieke zal versieren. Het gevoel zal moeten groeien en vanzelf moeten komen. Wellicht kan Yvon deze apathische mannen een snelle speluitleg geven, want arme Henrieke zit inmiddels met de handen in het haar.
Yvon zou ze bijvoorbeeld uit kunnen leggen dat praten over krakende stoelen geen indruk maakt op een vrouw. En dat wanneer er een blonde rondborstige dame aan tafel zit, deze dame ook aandacht verdient. Dat de mannen complimenten mogen maken, haar soms best mogen aankijken of zelfs mogen aanraken en überhaupt af en toe best iets tegen haar mogen zeggen. Yvon zou ook kunnen zeggen dat Rick-Jan helemaal niet alle tijd heeft om het gevoel te laten groeien en Bert er wel degelijk als een tijgertje op af zal moeten rennen. Misschien is dat toch echt te veel gevraagd voor deze mannen…
Strafkamp Aad
Maar het kan altijd erger. Waar het namelijk altijd vervelend is, is ‘kamp Aadwitz’. Hoewel Yvon opmerkt dat het er eindelijk gezellig is, moeten we dat met een korreltje zout nemen. Voor Aad zijn begrippen zal dit misschien gezellig zijn, voor ieder normaal denkend persoon blijft Aad een gevalletje aparte materie. Voor zijn vrouwen is het blijkbaar volkomen normaal gedrag, dat hij vertoont. Zelfs voor de jarige Linda. Voorzichtig zien we haar een telefonische felicitatie in ontvangst nemen. Voorzichtig ja, want denk maar niet dat haar verjaardag gevierd mag worden op het strafkamp van Aad. Hij probeert de bende namelijk in het gareel te houden, of zoals hij dat zelf noemt, ‘neutraal te houden’. Schijnbaar hoort het er niet bij, om je verjaardag te vieren wanneer je op een gezellige logeerweek gaat. Geen felicitaties dus.
Omdat Linda haar verjaardag niet volledig wil later overschaduwen door terror Aad, maakt ze een kwarktaart. Ze staat uren in de keuken en doet verschrikkelijk haar best op de versiering. Uiteraard is dit wéér niet goed genoeg, want terwijl Aad de bus slagroom eens lekker leegspuit over zijn puntje taart, is de enige opmerking die hij kan maken “tja, dit is weer eens iets anders, normaal haal je dan een slagroomtaart ofzo”. Geen wonder dat dit de stoppen doet doorslaan bij Linda. Alhoewel dit waarschijnlijk meer voor kortsluiting heeft gezorgd, want in plaats van dat ze meneer Aad eens flink op zijn plek zet, stort ze een bak spraakwater over hem uit waarbij ze haar onzekerheid maar blijft uitspreken. Deze onzekerheden worden absoluut niet veroorzaakt door Aad, maar door haar eigen hersenkronkels. In deze gehele tirade blijft ze maar doorratelen en geeft ze Aad totaal niet de kans om zijn zegje te doen. Conclusie: “ik ben onzeker over jouw gevoelens voor mij, maar dat komt allemaal door mijn eigen hersenspinsels”. Ja, Aad heeft zijn vrouwtjes precies waar hij ze hebben wil, aan zijn voeten.
