Het moet 2003 geweest zijn, toen ik verliefd werd op Arsenal. Op de onnavolgbare acties van Bergkamp, de schitterende goals van Henry en de visie van Arsène Wenger. Op het prachtige combinatievoetbal, waarmee de ploeg in dat seizoen kampioen werd. Maar niet in de laatste plaats werd ik verliefd op het Arsenal Stadium (Highbury). Midden in de Londense wijk Highbury lag dit prachtige stadion. De hoeken van het stadion waren open, waardoor de buurtbewoners vanuit het zolderraam in een badjas konden genieten van hun grote liefde, Arsenal. Het stadion ademde voetbal.
Boos was ik dan ook, als jongetje van dertien, toen Arsenal Highbury verruilde voor een nieuw, groter stadion. In het nieuwe stadion, met de weinig spannende naam ‘Emirates Stadium’, kunnen meer toeschouwers en is veel moderner dan het verouderde Highbury. In de kleedkamers zitten de spelers voortaan op een trendy plastic Ikea-stoeltje, in plaats van op een afgebladderd houten bankje. Een koude douche vanwege een kapotte boiler is er niet meer bij, de spelers beschikken nu over een heuse jacuzzi. Maar de geweldige sfeer die in Highbury hing is helaas niet mee verhuisd.
Een maand geleden werd bekend dat ook Feyenoord een nieuw stadion wil bouwen. De Kuip, het mooiste stadion dat wij hier in Nederland hebben, moet vanaf 2018 worden vervangen door een splinternieuw onderkomen, met een uitschuifbaar dak. Als supporter zou ik woest zijn geweest. Mijn club, daar in 020, speelt al jaren in een ‘modern stadion’ (lees: betonblok), waar je op de eerste rij nog vijftig meter van het veld vandaan zit. Wie die malle grachten ooit bedacht heeft, schaam je diep.
Maar wat is er mis met de Kuip? De supporters zitten praktisch op het veld, er past ruim 50.000 man in en de spelers vinden het stadion geweldig. Week in week uit gaat het hossende Legioen tekeer, prachtig om te zien. Het Nederlands elftal zal er de komende tijd geen interlands meer spelen, omdat de Oranje-supporters klagen over de erbarmelijke omstandigheden in de Kuip. Je moet namelijk in de rij staan als je een kroket wil halen en als het regent moet je een paraplu opsteken. Verschrikkelijk.
Misschien ben ik wel een hopeloze romanticus. Misschien zijn de nieuwste stadions ook wel beter voor supporters en spelers. Als voetbalmiljonair, rijdend in de nieuwste Mercedes met leren bekleding, zou ik ook niet zitten te wachten op een houten bankje, waarbij je wekelijks de splinters uit je derrière moet trekken. Maar mogen de romantici zoals ik ook wat? Kauwen op een halfbevroren kroket, terwijl je buurman zijn biertje morst over je schoenen. Plassen in een smerige, stinkende pisbak. Dat zijn voor mij de charmes van het kijken naar voetbal. Wekelijks zat ik vroeger op de tribune bij FC Volendam, met drie lagen kleding en twee paar handschoenen tegen de kou. Heerlijk.
Gelukkig bestaan ze nog wel, die prachtige traditionele stadions. In Liverpool hebben ze goed begrepen hoe ze de supporter tevreden houden; in plaats van een gloednieuw stadion kiezen ze daar voor een uitbreiding voor het huidige Anfield. De band tussen de supporters en de club blijft zo behouden, bij een nieuw stadion is dat altijd maar afwachten.
Dit weekeinde mag ik met mijn eigen amateurclubje lekker aan de bak. Dan ga ik genieten van de houten bankjes, de lauwe douches en van de gloeiend hete thee in een plastic bekertje. Want dat is voor mij voetbal.
