Blijkbaar hebben veel mensen nog steeds het idee dat columns fatsoenlijk zouden moeten zijn. Dat is niet zo. Columns zijn geen echoput van de Nederlandse volksmening, maar veel eerder een slijpsteen waarop je zelf een mening kunt vormen. Goede columns hoeven an sich geen doel uit te spreken, geen regels te gehoorzamen en geen rekening te houden met goed fatsoen. Juist niet. Een column is simpelweg een spiegel waar de lezer in kan kijken. Als het beeld in die spiegel je niet bevalt, dan zegt dat iets over de lezer.
Mag ik je een paar vragen stellen voor ik verder ga? Waarom is de zelfmoord van Tim Ribberink in het nieuws? En waarom blijft het in het nieuws? En waarom weet jij als lezer überhaupt wie de hoofdredacteur van het Katholiek Nieuwsblad is?
Omdat die mensen op een negatieve manier aandacht opeisen.
Media-aandacht
Het spijt me, maar de ouders van Tim vragen aandacht en krijgen die van de media. In eerste instantie was er een beruchte rouwadvertentie in Tubantia, daarna hield het echtpaar Ribberink een persconferentie en vervolgens deed het aangifte tegen anonieme opmerkingen op internet. In nog geen drie dagen tijd hebben deze getraumatiseerde mensen een mediacircus gekregen. Dat hadden ze nooit mogen krijgen.
De zelfmoord van een twintigjarige jongen is namelijk helemaal geen onderwerp dat in de publiciteit thuis hoort. Wij moeten daar met z’n allen geen media-aandacht aan willen schenken. Echt niet. Als iemand zelfmoord pleegt omdat hij werd gepest, moet de omgeving van die knul eens goed naar zichzelf kijken. Nu kijkt de hele natie naar die omgeving en geeft daar een mening over. Kortom: dat wat die ouders doen is ontzettend schadelijk, óók voor hunzelf.
Plastic nepfoetussen
Koelmans column illustreert dit door een uitvergroting te maken. De dood van een jongen, die misschien wel homofiel was, is publiek domein geworden waardoor iedere malloot er zijn mening over kan geven. Enter Mariska Orbán-de Haas.
Mariska Orbán-de Haas is bij uitstek het type dat negatieve aandacht probeert te krijgen met zaken die in de privésfeer thuis horen. Door bijvoorbeeld plastic nepfoetussen aan Kamerleden op te sturen omdat ze tegen abortus is. Onlangs was ze bij Pauw & Witteman te gast om te vertellen dat lesbische stellen geen adoptiekinderen mogen krijgen omdat ze die niet zouden kunnen opvoeden. Het is een notoire fundikatoliek die helaas van verschillende mensen een podium krijgt om haar stompzinnige keukentafelfilosofietjes publiek te maken.
Zelfcensuur
De column van Koelman is als reactie daarop doelbewust choquerend. Het is een stijlmiddel en zéér functioneel. De tekst bevat uiterst schokkende fictieve uitspraken waar je maag van omkeert. Dat mensen er schande over spreken, is dan ook precies het doel van de auteur. Die shock is namelijk een spiegel die de drang naar negatieve aandacht toont en die de effecten van negatieve aandacht reflecteert. Het laat de effecten zien die onze media kanaliseren als we mensen de ruimte geven om op kruistocht te gaan.
Wat dat betreft is de zelfcensuur van Metro, op last van het echtpaar Ribberink, een kroon op het werk van Koelman.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op de website van de auteur.
