“Een goed paard is nog geen goede ruiter,” zo stelde Co Adriaanse ooit over Marco van Basten. Goede voetballers zijn niet per definitie geschikt om een elftal naar prijzen te coachen. Niettemin heerst er in de voetballerij nog vaak het geloof dat een trainer die op topniveau wil meekomen, zelf op zijn minst heet moeten proeven aan dat topniveau.
Vandaag werd Frank Rijkaard voor de tweede keer op rij ontslagen. Was eerder de heksenketel van Galatasaray te heet voor de Nederlander, nu moet hij ook als bondscoach van Saudi-Arabië het veld ruimen wegens tegenvallende resultaten. Tegenover een Champions League-winst met Barcelona en een halve finale met Oranje, steken de resultaten in Turkije, Saudi-Arabië en de degradatie met Sparta erg schril af.
Met het meest recente ontslag lijkt het niet logisch dat Rijkaard op korte termijn weer een plek in het trainersgilde gaat vinden. Toch is het niet ondenkbaar, Ronald Koeman bijvoorbeeld hervond na de teleurstelling in Alkmaar weer het succes bij Feyenoord. Frank Rijkaard lijkt echter het zelfde pad te bewandelen als de mannen met wie hij ooit zo’n furore maakte.
Marco van Basten bijvoorbeeld lijkt geen moment zijn draai te vinden in Heerenveen. Na een niet geheel succesvolle expeditie met eveneens Oranje en een volledig mislukt avontuur bij Ajax, lijkt ook een optreden op lager niveau op een pijnlijke exercitie uit te lopen. Toegegeven, voorin lijkt de voormalig topspits met Finnbogason en Van La Parra de boel wel op de rit te hebben, maar het Cruijffiaanse “Je moet altijd zorgen dat je een doelpunt meer scoort als de tegenstander,” blijkt in Friesland onbegonnen werk. En zo lijkt ook de trainerscarrière van Marco van Basten, al in de knop te worden gebroken.
Het gouden trio wordt ten slotte gecompleteerd met Ruud Gullit, die het aaneenschakelen van mislukte avonturen inmiddels tot kunst heeft verheven. Of het nu in Tsjetsjenië, Los Angeles of Rotterdam-Zuid is, overal kreeg Gullit de vrije hand om spelers te halen en overal sloeg hij voortijdig zonder resultaten de deur achter zich dicht, of werd hij ontslagen. Ook voor Ruud Gullit lijkt een toekomst als toptrainer niet meer tot de mogelijkheden.
En toch, iedere keer als de carrousel weer gaat draaien valt ergens in Milaan wel een keer één van de drie namen. Drie namen die vooral doen herinneren aan de periode 1988-1993 waarin de Drie van Milaan alles wonnen wat er in het clubvoetbal te winnen viel. In het verleden behaalde resultaten bieden echter geen garantie voor de toekomst. De paradepaardjes van AC Milan blijken vooralsnog geen goede ruiters.
