De Dead Space-serie begon een paar jaar geleden als ‘survival horror’. Met beperkte middelen probeerde je te overleven op een ruimteschip dat krioelde van de ‘Necromorphs’; een soort walgelijke ruimtezombies met tentakels, klauwen, slagtanden en ander gezelligs. Ontwikkelaar Visceral probeert de serie aansprekender te maken voor het grote publiek en duwt de serie verder richting het ‘actie-genre’.
In Dead Space 3 trek je wederom het ruimtepak aan van Isaac Clarke. De gruwelen uit de vorige games hebben nogal wat indruk gemaakt op de arme boordwerktuigkundig ingenieur. Isaac is een wrak dat helemaal klaar is met de buitenaardse griezels, maar tegen zijn zin wordt hij meegenomen naar de planeet Tau Volantis waar wellicht een manier is om de Necromorphs voor altijd te stoppen. Clarke is namelijk de enige mens die – in een vorig deel – een ‘marker’ heeft vernietigd: een soort toren die dode mensen in Necromorphs verandert. Met een klein team, waarin onder meer zijn ex-vriendin en haar nieuwe scharrel, is het aan Clarke om de planeet te onderzoeken.
Het clubje wordt ook achtervolgd door ‘Unitologists’ – een gewelddadige sekte die gelooft dat de Necromorphs de volgende stap zijn in de menselijke evolutie – die het niet kunnen hebben dat Clarke hun feestje verpest.
Sfeer
Er is dus nogal veel aan de hand in Dead Space 3. Visceral Games lijkt koste wat kost alle losse eindjes aan elkaar te willen knopen. Dat is niet erg, maar voor een nieuwkomer is het wellicht wat veel. Al vlug ben je te druk met het amputeren van Necromorph-ledematen en het repareren van machines om er erg lang bij stil te staan. Of je nu door een verlaten ruimteschip rondscharrelt of op de bevroren oppervlakte van Tau Volantis, de omgevingen zijn altijd onheilspellend en vervallen. In het gunstigste geval voel je je alleen: als dat niet zo is betekent het bijna altijd dat iets of iemand je wil verslinden.
De game ziet er erg mooi uit, maar het is vooral het geluid dat bepalend is voor de sfeer. Zoemende apparatuur, haperende machines, de bizarre kreten van de Xenomorphs, de huilende wind op Tau Volantis… soms schrik je al van een automatische deur die achter je dichtgaat. De afwezigheid van een ‘heads up display’ – een levensmeter of munitieteller die in veel games ergens in beeld ‘zweeft’ – blijft een briljante vondst. Alle metertjes zijn geïntegreerd in Isaacs ruimtepak en je inventaris beheer je via een holografisch menu. Alle informatie bevindt zich dus ‘in’ de spelwereld; het is een subtiele manier om je zoveel mogelijk de game in te trekken.
Meer actie dan op een vakbondsbijeenkomst
Het uitgangspunt van Dead Space is dat je een monster het efficiëntst doodt door zijn ledematen eraf te schieten. Mik op z’n benen (of wat daar voor doorgaat) en hij moet verder naar je toe kruipen, amputeer tentakels en hij kan je niet meer slaan/wurgen/spiesen/onthoofden/je ingewanden er via je anus uit trekken, dat soort werk.
De wezens hebben schijnbaar nieuwe gymschoenen, want ze rennen in dit derde deel wel erg snel naar je toe, waardoor je minder tijd hebt om met beleid te mikken. Binnen de kortste keren staan ze te tapdansen op je balzak; vaak moet je een sprintje trekken om wat afstand te creëren. De game introduceert ook een soort koprol; deze is vrij lastig te timen en je ontwijkt er niet alle aanvallen mee, maar soms redt hij je uit netelige situaties.
Isaac laat zich traditioneel vrij log besturen, waardoor de lijf-aan-lijfgevechten met de Necromorphs over het algemeen erg spannend zijn. Zodra je vuurgevechten aangaat met de Unitologists merk je dat de besturing hier enigszins tekortschiet. Het functioneert allemaal wel, maar het is wat houterig, traag en eenvoudigweg niet zo interessant. Wegrennen voor kwijlende, krijsende mutanten die vanuit het niets verschijnen om je oogballen lek te prikken is spannend; knielend achter een kistje zitten wachten tot een sektelid zijn dekking verlaat is dat niet, althans niet in Dead Space 3. Gelukkig vinden deze ‘standaardvuurgevechten’ niet zo vaak plaats, meestal duiken er wel een paar Necromorphs op die de boel boeiend maken.
Huisvlijt
Een geslaagdere toevoeging aan de serie is een soort werktafel waar je zelf wapens en gereedschap fabriceert. Isaac is geen soldaat en gebruikt vooral gereedschap als wapen, zij het een plasmabrander, pneumatische drilboor, spijkerpistolen, enz. Tijdens het spelen verzamel je verschillende soorten gereedschap die je kunt combineren tot dodelijke werktuigen. Het experimenteren met verschillende combinaties is absoluut een leuke toevoeging. Mijn favoriete creatie was een ‘Force Gun’ met een ingebouwde voorhamer. De Force Gun kegelt monsters omver, waarna je ze een paar optaters geeft met de hamer terwijl ze overeind krabbelen.
Voor iedere speelstijl valt wel wat dodelijk gereedschap te knutselen: vlammenwerpers, machinegeweren, kettingzagen, plasmasnijders, enz. Iedere creatie heeft sterke en zwakke punten: mijn geliefde ‘Force Gun-hamer’, bijvoorbeeld, was ontzettend effectief op de korte afstand, maar volstrekt nutteloos als de vijand tien meter verderop stond. Met microchips en andere opzetstukken kun je wapens verder ‘upgraden’ zodat ze bijvoorbeeld meer schade doen of sneller herladen.
Kijken, kijken, niet kopen
Met grondstoffen die je vindt – zoals wolfraam, geleiders, medische gel –maak je upgrades voor je pantser, wapens en hulpmiddelen als verbandtrommels en munitie. Je kunt ook een handig robotje inzetten dat automatisch spullen voor je verzamelt… óf je kunt je knip trekken om ze met echt geld te kopen. Bij iedere werktafel zie je de optie ‘downloadable content’ staan, waar je grondstoffen of nieuwe outfits kunt kopen, of je robotjes tegen betaling kunt upgraden. Het is allemaal niet verplicht (je kunt ook verzamelde ‘ration seals’ inwisselen voor grondstoffen en dan kost het niets), maar het trekt je toch een beetje uit de beklemmende, desolate sfeer. Los daarvan betaal je 50 tot 60 euro voor een game en eerlijk gezegd is het vrij gierig als je op deze manier nog wat centen los probeert te peuteren.
Je kunt Dead Space 3 online samen spelen, je teamgenoot bestuurt dan ene sergeant John Carver. Het aardige is dat Carver af en toe een soort psychose krijgt en dingen ziet die voor Isaac niet bestaan. In dat geval moet de ene speler de andere beschermen terwijl hij vecht tegen de ‘demonen in zijn hoofd’. Dat is een interessant principe en leuk om te doen, het hebben van een partner doet wel wat afbreuk aan de beklemmende atmosfeer die je in je eentje ervaart.
Dead Space 3 ís spannend, maar de echte ‘survival-horror’ is naar de achtergrond verdwenen. Daarvoor in de plaats krijg je meer actie en de mogelijkheid om zelf wapens te knutselen. Op zichzelf is de game prima; voor Dead Space-fans is de veranderde focus even slikken.
SCORE:
Dead Space 3 is gemaakt door Visceral Games en wordt uitgegeven door Electronic Arts. De game is verkrijgbaar voor de PC, Playstation 3 en de Xbox 360 (getest). De PEGI geeft de game een 18+-rating vanwege ‘extreem geweld’.
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected], of volg op Bits op Twitter: ‘@Bitspost’.
