Afgelopen vrijdag verscheen de debuutroman van cabaretière Karin Bruers. Brigadieroversteekmoeder is een boek met bijna dertig korte verhalen over de jeugd van Bruers en haar leven als alleenstaande moeder. Hoe dat was, vertelt ze in dit interview.
Bruers groeide op in een groot en chaotisch gezin in een Tilburgse volkswijk met een vindingrijke, non-conformistische moeder. Tien jaar lang reist ze over de hele wereld, waarna ze terug in Nederland uiteindelijk in de kleinkunst belandt. Als single moeder komt ze terecht in een wereld die vol zit met, ik citeer, “klein onrecht, Cito-toetsintimidatie, vette buurtbarbecues en zure wereldwinkellinzensoeptrutten.” En precies dat is de inspiratie voor haar debuut.
Vergeet het boekenweekgeschenk en alle andere moeilijkdoenende schrijvers vol pretenties, levenslessen en ingewikkelde woorden. Brigadieroversteekmoeder is het boek wat je in de trein mee moet nemen. Immers, De Ontdekking van de Hemel staat wel heel intelligent, maar het is een zwaar boek, en met jankende kinderen en over ongesteldheid pratende meisjes om je heen is de concentratie doorgaans ver te zoeken. Het boek van Bruers is niet alleen licht van stof, maar ook licht om mee te nemen.
De verhalen zijn kort, gemiddeld zo’n 10 bladzijden en zitten vol absurde humor. Grootste aanrader is het titelverhaal Brigadieroversteekmoeder, misschien wel de meest absurde van allemaal. Hilarisch en vlot vertelt Bruers over haar onenigheden met de opperste brigadierovesteekmoeder, en over hoe ze kinderen expres voor auto’s laat komen om maar wraak te nemen op de oppermoeder. Zo zou iedere alleenstaande, niet oversteekmoeder willen zijnde moeder moeten zijn. Stiekem.
Niks diepgaande literatuur, geen moeilijkheden, Bruers vertelt in dit boek precies hoe het is om alleenstaande moeder te zijn, eentje die opgroeide in een groot gezin. En hoe je je afzet tegen de gevestigde orde. Eerlijk, oprecht, maar niet zonder humor. Sterker nog, Bruers is een verademing na niet grappige boeken als Taal is zeg maar echt mijn ding. Bruers geeft hoop. En hoop doet leven. Er bestaan dus tóch grappige vrouwen. Die je er tijdens vertragingen, of als je een chauffeur hebt, tijdens files, doorheen slepen. Die het leed van het jankende kind of de over ongesteldheid pratende meisjes in de trein verlichten.
