Twee jaar geleden besloot Christian Muñoz (28) het roer om te gooien. Hij vertrok vanuit zijn woonplaats San Francisco om de wereld te ontdekken. Zijn eerste reis bracht hem in Oekraïne, later volgde Japan en Korea. Na ieder avontuur bleef hetzelfde gevoel hangen: ik wil iets anders dan de dagelijkse sleur. Februari vorig jaar verruilde Christian het westen definitief voor het oosten en sinds kort is hij manager van een hostel in de Oekraïense havenstad Odessa.
“Ik leidde een heel normaal leven: ik had goed betaalde baan, sprak af met vrienden en samen gingen we naar baseballwedstrijden en feesten. Maar ik merkte steeds vaker dat de gesprekken eigenlijk nergens over gingen. En ik kon wel steeds meer geld verdienen maar wat moet ik ermee doen? Een eigen huis kopen of een motor? Het eeuwig najagen van steeds beter en mooier stond mij tegen. Ineens ging er een lampje branden: waarom ga ik niet reizen? Het levert een blijvende herinnering en nieuwe ervaringen op.”
“De bekende plekken zoals Parijs of Londen wilde ik vermijden. Mijn voorkeur ging uit naar een land dat totaal anders is dan de Verenigde Staten en het westen. In eerste instantie dacht ik aan Rusland. Maar een visum krijgen is moeilijk en het is duur. Vervolgens kwam Oekraïne in mijn hoofd op. Mijn vrienden verklaarden mij voor gek. Ze hadden ook geen zin om mee te gaan en de meesten weten niet eens waar Oekraïne ligt.”
“Mijn nicht had wel interesse. Na maanden van discussies en plannen besloot ik de knoop door te hakken. Ze was een blok aan mijn been geworden want we werden het nergens meer over eens. Ik wilde gaan en duurde al zo lang. Ik zei: ‘morgen koop ik mijn vliegticket en als je nog mee wilt, koop er ook een’. Ik hield me aan mijn woord en op 1 mei 2011 vertrok ik in mijn eentje met het vliegtuig naar Kiev.”
“Het was een compleet andere wereld waar ik in terecht kwam. Op mijn eerste dag werd ik door een taxi op de verkeerde plek afgezet. Geen hostel te bekennen en niemand sprak Engels. Maar een jongen heeft mij toch met handen en voeten uitgelegd waar ik heen moest. Na twee weken Kiev pakte ik de trein naar Odessa. In een maand tijd leerde ik zoveel nieuwe mensen kennen. Real life happend. Ik wilde heel graag blijven maar ik moest terug naar de VS om er zeker van te zijn dat ik niet high was van de reis en alle mooie dingen die ik had meegemaakt.”
“Terug in San Francisco kwam ik al gauw weer in mijn oude routine terecht. Ik vond het moeilijk om met vrienden en familie over mijn reis te praten en mijn ervaringen te delen. Op een gegeven moment zei mijn zus: ‘in Oekraïne was je gelukkig’. En ze had gelijk. Maar ik was nog steeds nieuwsgierig naar andere culturen en begon keihard te werken om een reis naar Japan en Korea te kunnen betalen. Eind oktober maakte ik die tweede grote reis. Weer vier weken ondergedompeld in een nieuwe wereld. Eén moment kan ik me nog goed herinneren: ik stond op een plein en er was verder niets aan de hand maar ik begon te huilen, van geluk. I did it! dacht ik bij mezelf. Daarna groeide het idee om de VS te verlaten. Na thuiskomst vertelde ik niemand over mijn plan. Maar het bleef in mijn hoofd spelen en vlak voor Kerst nam ik het besluit: ik ga weg. Ik twijfelde nog tussen Japan en Oekraïne. Uiteindelijk leek Oekraïne financieel gezien de beste keuze. Toen begon een moeilijke periode van afstand creëren en afscheid nemen.”
“Op 27 februari 2012 vertrok ik uit San Francisco. Na de eerste golf van opwinding werd ik meteen terug geworpen in de realiteit. Ik moest werken vinden. Na twee weken zoeken, had ik nog niks. Ik besloot mijn zoektocht voort te zetten in Odessa en ging naar hetzelfde hostel als de eerste keer. Op een gegeven kwamen er wel twijfels. Maar ik moest door. Na verloop van tijd leerde ik de hosteleigenaar John en zijn toekomstige vrouw Masha steeds beter kennen. En dankzij hen is alles in een stroomversnelling geraakt. In maart vroeg John of ik zijn bijbaantje als docent Engels wilde overnemen. En in mei kwam de vraag of ik het hostel niet wilde overnemen na hun huwelijksreis zodat zij zich volledig konden richten op hun tweede locatie bij de haven, het Beach House. Natuurlijk wilde ik dat! De hele zomer heb ik het hostel opgeknapt en sinds november ben ik officieel de manager. Ik neem deze kans heel serieus want ik help mensen graag. Ik krijg er niet voor betaald maar heb wel een slaapplek. Daarnaast geef ik nog steeds twee keer in de week Engelse les en daar haal ik ook veel voldoening uit.”
“Op dit moment ben ik wel lichtelijk reismoe dus voorlopig blijf ik even in Odessa. Het is knus en comfortabel. De stad lijkt een beetje op San Francisco: ontspannen en open. Het is mijn thuis geworden en ik mis het nu ook als ik weg ben. Laatst had ik mijn grootouders ontmoet in Barcelona. Het was heel leuk maar ik kon niet wachten om weer terug te gaan naar het oosten. Oekraïners lijken altijd heel nors maar ze zijn vriendelijk, open en eerlijk. Ik besef me nu hoe nep het westen is. Mensen leven met een bubbel om zich heen. Dat is het prettige van Oost-Europa: ik ben hier echt met mensen en niet met dingen. Het is soms moeilijk om mijn nieuwe leven uit te leggen aan anderen maar gelukkig heb ik de steun van mijn familie. Ik nam een sprong in het diepe en mijn dromen zijn tot leven gekomen.”
Foto Anjuli Veltman
