Dit is het merkwaardige verhaal van de Pakistaanse beul met een kakelende en kakkende haan die aan lager wal raakte nadat de regering de doodstraf verbood. “Maar nu met een nieuw kabinet ben ik er klaar voor om weer mensen op te hangen.”
Sinds de vorige Pakistaanse regering van president Asif Ali Zardari vier jaar geleden de uitvoering van de doodstraf opschortte, worden criminelen die wachten in de dodencel niet meer opgehangen. Goed nieuws voor Pakistaanse veroordeelden natuurlijk. Maar minder voor beul Sabir Masih. Want Masih heeft de laatste jaren niks meer te doen, raakte aan lager wal en aan de drugs.
Maar vanwege de verkiezingswinst vorige week van de nieuwe premier Nawaz Sharif – die pro-doodstraf is – gloort er hoop voor Sabir Masih. “Ik ben er klaar voor om weer mensen op te hangen,” laat hij weten, “Zolang de vorige regering aan de macht was, had ik niks te doen. Maar na de verkiezingen gaat dat veranderen.” Op bijna enthousiaste toon vervolgt hij: “De partij van Nawaz Sharif is voor de doodstraf en heeft een grote meerderheid gewonnen. Ik ben blij. Heb dan ook al een paar vrienden uitgenodigd voor een feestje.”
Voor een journalist is geen interview hetzelfde. Maar er zijn interviews die je langer bijblijven dan de ander. Het gesprek en de ontmoeting met Sabir Masih is er een die je nooit meer vergeet.
Dat komt natuurlijk hoofdzakelijk omdat Sabir Masih een beul is. Oftewel: Een man die voor z’n werk andere mensen ophangt. De een is administrateur, de andere bouwvakker, Masih is beul. “Ach, het is gewoon een baan,” vindt hij zelf, “Ik heb niks tegen de mensen die ik ophang. Ik voer slechts het besluit uit van een rechter. Iemand moet het toch doen.”
Hoe kijkt z’n omgeving aan tegen hem en zijn beroep? Masih mompelt woorden als “gewoon” en “normaal”. Want, zo legt hij uit, Masih komt uit een “beulenfamilie”.
In Pakistan en India is “beul” namelijk een officieel beroep, dat lokaal “hangman” wordt genoemd. In het Indiase subcontinent gaan beroepen veelal generaties lang van vader op zoon. Dus veel van Masih’s familieleden waren ook “hangmen”. Zo was de broer van Masih’s opa, Tara Masih, de bekendste (of beter: beruchtste) beul die Pakistan ooit heeft gekend. De broer van z’n opa executeerde namelijk de belangrijke Pakistaanse staatsman Zulfikar Ali Bhutto in 1979. Bhutto was niet alleen Pakistan’s president en premier, maar tevens de vader van Benazir Bhutto, die zelf weer in 2007 om het leven kwam tijdens een bomaanslag. “We zijn al een ‘hangman-familie’ sinds de Britse periode,” legt hij uit.
Masih en z’n hele familie zijn trouwens geen moslims, zoals het overgrote deel van de bevolking van Pakistan, maar christenen. “Ik geloof in de bijbel,” zegt hij. Volgens Masih bestaat er weinig verschil tussen beide religies. “De bijbel en de koran zijn allebei duidelijk over de doodstraf. In beide boeken staat: Oog om oog, tand om tand.”
Naar eigen zeggen heeft hij meer dan honderd mensen opgehangen. Op een gegeven moment stop je met tellen, beweert hij. Hoe zo’n executie in z’n werk gaat? “De veroordeelde komt binnen,” legt Masih uit, “Dan pak ik een touw en bind de handen bij elkaar. Vervolgens laat ik de veroordeelde op een verhoging staan die bestaat uit twee metalen platen. Dan doe ik de strop om de nek van de veroordeelde. Daarna loop ik naar de zijkant en haal ik een hendel over waardoor de ijzeren platen waar de veroordeelde op staat naar beneden klappen. Hierdoor valt de veroordeelde met een klap naar beneden is meestal direct dood.”
Hoe gedragen mensen zich vlak voordat ze sterven? “De meesten ondergaan het allemaal heel lijdzaam. Anderen huilen,” zegt hij.
Sabir Masih werkt sinds 2006 in de “Kot Lakhpat Jail” in Lahore. Z’n maandsalaris bedraagt tienduizend rupees, omgerekend zo’n tachtig euro. Voor iedere executie krijgt hij een “extraatje” van een paar rupees. Maar sinds 2008 zit de klad erin voor Masih. Toen namelijk kwam de Pakistaanse Volkspartij, of PPP, aan de macht. En omdat juist PPP-leider Zulfikar Ali Bhutto destijds werd opgehangen, is de PPP principieel tegen de doodstraf. In Pakistan zitten er in totaal ongeveer 6500 mensen in een dodencel. De PPP probeerde om alle doodstraffen om te zetten in levenslang. Toen dat politiek te gevoelig lag, werd besloten om dan tenminste de uitvoering van de doodstraf tijdelijk stil te leggen.
Fijn voor de gedetineerden natuurlijk. Maar minder voor beul Masih, die nu min of meer werkeloos was. Er braken moeilijke tijden aan voor onze beul, zo zegt hij. “Tijdens het Musharraf-bewind had ik heel veel te doen,” aldus Masih, “Maar nadat president Zardari aan de macht kwam, viel het allemaal stil. Normaliter deed ik ook m’n werk in andere gevangenissen in Punjab. Maar ook dat hoefde niet meer.”
Ondanks het nietsdoen, kreeg Masih nog wel z’n maandelijkse salaris doorbetaald. Maar erg veel is het niet en de “extraatjes” die elke executie opleverden, liep hij mis. Al snel verveelde de beul zich en ging hij alcohol en drugs gebruiken. Alcohol is streng verboden voor moslims in Pakistan, maar niet voor christenen. Omdat christenen tijdens het avondmaal alcohol moeten drinken, besloten de moslimautoriteiten in Pakistan jaren geleden dat alcohol voor Christenen niet verboden kan zijn. Zo heeft Pakistan een bierbrouwerij en een klein aantal alcoholwinkels waar niet-moslims wijn en bier kunnen kopen. Aan de toonbank moet je dan een “niet-moslimverklaring” laten zien, die je weer kunt krijgen bij het politiebureau in je wijk wanner je kunt aantonen dat je een christen bent.
Beul Sabir Masih zette het dus op een drinken. En bleef het daar maar bij. Want Afghanistan en haar hasjiesj en opium zijn hier nooit ver weg. Dus afgezien van alcohol kwamen er ook andere drugs bij. En tot overmaat van ramp ging hij ook nog gokken, vooral bij hanengevechten.
Tijdens het hele interview met Masih heeft hij dan ook een reusachtige haan bij zich. “Ik ben eigenlijk op weg naar een gevecht,” vertelt Masih, al geeft hij toe dat zijn haan nog weinig heeft gewonnen. Omdat Masih slechts wil worden geïnterviewd in het hotel in Lahore waar uw verslaggever verblijft, maakt de hotelstaf zich al snel zorgen over het veelvuldige “tok-tok-geluid” dat uit de kamer komt. Zeker nadat de haan z’n behoefte doet op de grond van de hotelkamer lijkt de situatie enigszins precair te worden.
Masih zelf vindt de kakelende en kakkende haan verre van een probleem. Wat wil je ook; de man heeft ruim honderd mensen opgehangen. Wel vraagt Masih om wat geld zodat hij nieuwe alcohol kan kopen. Want zelfs met een nieuwe regering in Islamabad kan het nog wel een tijdje duren voordat de executies weer worden opgepakt. En tot die tijd blijft Sabir Masih – de beul uit Lahore – alcohol drinken, drugs gebruiken en met een haan rondlopen die meer uitwerpselen produceert dan prijzen.
Meer van Harald Doornbos? Neem een abonnement!
